| |
Ανθιζμένες Γαζίες
Πάρε το κλειδί ν' ανοίξεις,
το σκοτεινό μου βάθος,
δεν ειναι ο φόβος να κλείσω τα μάτια,
ειναι οταν τα ανοίξω να εισαι εδω αγάπη.
Τραγουδάμε για την πέτρα και το φως,
σηκώνοντας τα μάτια μας στον ήλιο,
γευόμαστε μια στάλα ουρανό
κάτω από τις μεγάλες οξιές.
Σωπαίνουμε, ψιθυρίζοντας τον έρωτα
στην άκρη των χειλιών μας,
αφηνόμαστε στα χέρια του ήλιου,
που κλείνει και το τελευταίο άστρο.
Κοιτάζω το χλωμό σου μέτωπο
που περνάει κάτω από τα ανθισμένα
γεράνια των χαδιών μου,
ακούω την καρδιά σου που κτυπά
δίπλα στην δική μου καρδιά.
Πως να βαστάξουν τα βλέφαρα
του φεγγαριού, το ρίγος του έρωτα
οταν ενας βόγκος ηδονής
ανατέλει μέσα από τα σπλάχνα μας,
τυλιγμένος στις ακτίνες της φωνής μας.
Επέστρεφα στη σάρκα σου,δεν ήθελα να κλάψω
το θάνατο των λουλουδιών μόνος,
πίσω από κλειδωμένα παραθυρόφυλλα
και σκοτεινές κουρτίνες.
Ένα λευκό πουλί, αιωρείται
πάνω από τις γαλανές μέρες,
τόσο που να χωράει στο σύμπαν
και το κράσπεδο των φτερών του,
να συντρίβει τις θύελες
Ιδού η γύρη του έαρος,
πάνω στην ήρεμη σάρκα φυτών και λουλουδιών
περνοδιαβαίνει θεραπεύοντας
την καινούργια αφή της πέτρας,
ανθίζοντας λησμονημένες γαζίες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
