Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132744 Τραγούδια, 271239 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Μεταξύ ξηράς και θαλάσσης
 
[align=center]Μου έταζε η θάλασσα από τα παιδικά μου
μια λάγνα και απέραντη γαλάζια αγκαλιά
που θα χωρούσαν μέσα της όλα τα όνειρά μου,
ταξίδια, περιπέτειες, γυναίκες και λεφτά

και μ’ άρεσε αφάνταστα μαζί της για να πάω
να πιω απ’ την αρμύρα της και άντρας να γενώ
στην κουπαστή της ώρες μου τις άδειες να μετράω
να χάνομαι στο άπειρο στ’ ονείρου τον ειρμό

μα κι η στεριά μου έταζε χίλιες χαρές κοντά της,
τη διαφορά και τ’ άγνωστο σε κάθε σπιθαμή
να τριγυρνώ αδέσμευτος στην επικράτειά της
κι όπου φυσσά ο άνεμος να βρίσκω το φιλί

και έτσι απεφάσισα τον εύκολο το δρόμο
και άφησα τον άνεμο στη γη να με κυλά
εκεί που δίχως σύνορα, λύπη χαρά και πόνος
κυκλοφορούν ανάμικτα στου πόθου τα στενά

κι όταν τα χρόνια πέρασαν και της στεριάς τα κάλλη
μου έγιναν συνήθεια και κάπως βαρετά
θυμήθηκα της θάλασσας τη λάγνα την αγκάλη
μα κείνη μου εμήνυσε πως ήταν πια αργά

και ήτανε επόμενο να μην υπάρχει χρόνος
όπου να κλείσει μέσα του αυτές τις δυο μαζί
αφού αναμφισβήτητα για μία τους και μόνο
να την γευτείς ολόκληρη δεν φτάνει μια ζωή[align=center]


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 9
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Συλλογή
      Το χθες με το σήμερα
      Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ψάξε το γιατί (procura porquê)
 
nadin1974
13-09-2014 @ 08:25
και ήτανε επόμενο να μην υπάρχει χρόνος
όπου να κλείσει μέσα του αυτές τις δυο μαζί
αφού αναμφισβήτητα για μία τους και μόνο
να την γευτείς ολόκληρη δεν φτάνει μια ζωή

Υπέροχο απόσταγμα
Καλημέρα!
::yes.:: ::theos.::
ΒΥΡΩΝ
13-09-2014 @ 08:27
και μ’ άρεσε αφάνταστα μαζί της για να πάω
να πιω απ’ την αρμύρα της και άντρας να γενώ
στην κουπαστή της ώρες μου τις άδειες να μετράω
να χάνομαι στο άπειρο στ’ ονείρου τον ειρμό

Ωραίο.....

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
βακχος
13-09-2014 @ 11:56
...κι όταν τα χρόνια πέρασαν και της στεριάς τα κάλλη
μου έγιναν συνήθεια και κάπως βαρετά
θυμήθηκα της θάλασσας τη λάγνα την αγκάλη
μα κείνη μου εμήνυσε πως ήταν πια αργά... !!!
απολαυστικό τετράστιχο!!!υπέροχο όλο το ποίημά σου!!!
καλημέρα μάνος
Ναταλία...
13-09-2014 @ 14:39
κι όταν τα χρόνια πέρασαν και της στεριάς τα κάλλη
μου έγιναν συνήθεια και κάπως βαρετά
θυμήθηκα της θάλασσας τη λάγνα την αγκάλη
μα κείνη μου εμήνυσε πως ήταν πια αργά

Υπέροχο Δημήτρη καλό Σ/Κ ::yes.:: ::theos.:: ::theos.::
Pavlos Melas
13-09-2014 @ 15:48
κι όταν τα χρόνια πέρασαν και της στεριάς τα κάλλη
μου έγιναν συνήθεια και κάπως βαρετά
θυμήθηκα της θάλασσας τη λάγνα την αγκάλη
μα κείνη μου εμήνυσε πως ήταν πια αργά

Γεια σου φίλε Δημήτρη υπέροχες αναμνήσεις!!!!!!!!
καλό Σ/Κ
YABER
13-09-2014 @ 16:21
εκεί που δίχως σύνορα, λύπη χαρά και πόνος
κυκλοφορούν ανάμικτα στου πόθου τα στενά
::up.:: ::up.::
ΚΑΝΕΛΛΑ_ΓΙΩΤΑ
13-09-2014 @ 17:04
::1255.::
Μ.Ελμύρας
13-09-2014 @ 18:40
και ήτανε επόμενο να μην υπάρχει χρόνος
όπου να κλείσει μέσα του αυτές τις δυο μαζί
αφού αναμφισβήτητα για μία τους και μόνο
να την γευτείς ολόκληρη δεν φτάνει μια ζωή

Πάρα πολύ ωραίο! Καλησπέρα!
heardline
13-09-2014 @ 22:19
Εξαιρετικότατο Δημήτρη, πολύ καλοδουλεμένο!!!!!!!!!!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο