| |
Κόλλα λευκή σαν προσευχή
γράφει η ψυχή σαν ενοχή
που σβήνει μνήμες άδειες οι ρήμμες
φεύγει ένα δάκρυ.....
Ζεις σε μια χώρα διαμαρτυρία,
σβήνει η ζωή, γεννιέται η βία...
βράδυ στη Νίκαια και είναι Τετάρτη...
Κλέβουν τα κόμματα ευθυκρισία
βάζουν δολώματα και βγάζουν πτώματα
και εσύ στην άκρη...
Λίγα λεφτα, πολύ δουλειά, θες να τελειώσεις
και κατευθείαν να πας να λιώσεις
χρόνο δεν έχεις να το κουράσεις ...
Βάζεις TV να κοιμηθείς,
Δίνουν και παίρνουν οι αναλύσεις
καιν' το μυαλό οι συζητήσεις
και εμείς στην άκρη....
Βόλτα με φίλους απ' τα παλιά
ιδια κορμιά άλλα μυαλά
μα μένει η αγάπη ...
Απόφαση
Για να ζήσουμε πρέπει να ελπίζουμε,
για να ελπίζουμε πρέπει να αγαπάμε
για να αγαπάμε πρέπει να πονάμε
όταν αισθάνεται έτσι ο διπλανός ...
Απόσταση
από τα πράγματα δεν επιτρέπεται να έχουμε
να κυβερνιώμαστε και να κυβερνάμε
και να ξυπνάμε πάντοτε με φως....
Αξία
πρέπει εμείς να δίνουμε στα πράγματα
και όχι άξιοι να ζούμε από αυτά,
αλλιώς δούλοι γενόμαστε εκεινων που τα ορίζουν...
και τότε αρχίζουν τα πτωματα και τα ονόματα ...
Κυρ. Δημήτρης, Αγγελική, Παύλος, Παρασκευή, Επαμεινώνδας, Γιώργος, Μάνος... μπέμπης ...
Πτώματα και ονόματα...
Απόγνωση,
από το κάδρο πρέπει να τη σβήσουμε,
να ζωγραφίζουμε πρέπει με λευκό,
και τις ψυχές μας έτσι να φωτίσουμε
με ένα όνειρο χειμερινό.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
