| |
Θα μιλούσε μ' ένα αστέρι που είναι εδώ πιο πολύ
απο εμένα ή τη βροχή εκείνη ,ναι,
που ξέρει που κατοικεί η στιγμή.
Κουβέντα της καρδιάς φλόγα φοβέρα που κρύβει
μοναξιά.
Σπορά άτυχου χρόνου και οι πυξίδες σε συνεχή
τροχιά θα ήθελε να είναι.
Συνήθεια ονόμασε τα χρώματα που λούζουν
κάθε της βήμα.
Υπάρχει λογική και φυτεμένη χειμωνιάτικη
σαν σόμπα η πληγή.
Κρατείται κάπου σε δρόμους πόλης γεμάτης μουσική
η εικόνα μεθυσμένη, σαλεμένη σχεδόν μορφή απουσίας.
Ας μιλούσε μ' ένα αστέρι που 'ναι εδώ πιο λαμπερό
απο την ένωση δυο χειλιών.
Ταξιδεμένη μοίρα,
άραγε μίλησε ποτέ μ'εκείνο που η φύση μου κοιτά,
άστρο που θάμπωσε μπροστά στην ομορφιά ;
ή
μήπως κρύφτηκε σε έργα ρυθμού άθλιων νερών;
Πότε σαν πλώρη κοιτώντας ανοιχτά
πότε σαν πρύμνη αφήνοντας σπασμένους πάγους
και θλιβερή ματιά.
Αστέρι λοιπόν στο λέω για να γνωρίζεις..
πως τίποτα ,ποτέ κανείς δεν μαρτυρά όσα εσύ.
Βάρος απο χρυσάφι αιώνων και αιώνων,
αιώνων κάμποσων μάταιων αιώνων.
Το είδες υπάχουν μαγικά πατήματα σε μονοπάτια
νηφάλια σε αυτό το παράξενο μέρος που σκοντάφτει και πονά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
