| |
| | Στίχος |  | | |
[align=center]Ένας στίχος έχεις γίνει τώρα πια,
γραμμένος σε μια βροχερή βραδιά,
πόσο μου λείπεις...
Πίσω από τις στάλες της βροχής,
περιμένω μήπως και φανείς,
μα εσύ, μ' εγκαταλείπεις...
Κι αν θα γράψω τάχα πως σε ξέχασα,
πως δεν είχα τίποτα που έχασα,
δεν με γελάω, αφού πονάω...
Κι αν τραγούδι γίνει πάλι η σκέψη μου,
κάθε νύχτα με βροχή θα τραγουδάω,
για σένα που αγαπάω...
Ξενυχτάω στο παράθυρο ως αργά,
με τα φώτα της πλατείας συντροφιά,
κι εσύ να λείπεις...
Σε ποιο ψέμα πες μου να πιαστώ,
να σε σβήσω μ' ένα στίχο δεν μπορώ,
πιο πολύ, εσύ μου λείπεις...[/align]
Χρήστος Μπαλτατζίδης 29/09/2014
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Όποια θελήσει τα τραγούδια μου να κρίνει, ας το σκεφτεί μήπως γραφτήκανε για εκείνη… | | | |
|
ΖΟΡΜΠΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ
30-09-2014 @ 19:05 | στο παράθυρο ως αργά,με τα φώτα της πλατείας συντροφιά,Σε ποιο ψέμα πες μου να πιαστώ,
πιο πολύ, εσύ μου λείπεις...
Ένας στίχος έχεις γίνει τώρα πια,
πόσο μου λείπεις...
μα εσύ, μ' εγκαταλείπεις...
κι εσύ να λείπεις...
Πίσω από τις στάλες της βροχής,
::rock.:: "μπας " και φανείς,
κι εσύ να λείπεις... ::rock.:: ::theos.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
01-10-2014 @ 00:04 | Το γνώριζαν κι οι Ισπανοί
την εποχή του Φράνκο.
Οι στίχοι δεν αποτελούν,
για την αγάπη,,,μπλάνκο!
::382.::
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
