| |
Η ζωη φυλακισμενη
πισω απο τα οχυρα του θανατου.
Καθισμενη στο χρυσο θρονο της,
ανετη πανω στα καρφια
που ανοιγοκλεινουν τις πληγες της.
Κορμια μπαινοβγαινουν μεσα στο σωμα της,
τοσα οσα τα μαχαιρια
που περασαν απο τα δαχτυλα της.
Σε θελησε και εσενα καποτε...
ορος με δηλητηριο,
καρφωμενο αδραχτι μεσ'την φλεβα..
σταγονα σταγονα,εβραζες
σαν καυτη επιθυμια μεσα στο αιμα της..
Τυφλες οι μοιρες,
μπερδεψαν μελη και νηματα
ανοιξαν αρχαιους ταφους
κλειδωσαν μεσα τους νεαρα πνευματα,
μηπως και σβησουν τα λαθη του Χρονου,
μηπως και ξεχαστουν τα ονειρα...
οσο ευκολα ξεχασαν εκεινες να βλεπουν..
οσο ευκολα μπερδευονται οι καρδιες
με τον παγο..
Κι ησουν και εσυ...
ματια μαυρα σαν φαροι
τραβουν ολο και πιο βαθια μεσα στην καταιγιδα...
καιρο εψαχνες χαραμαδα να γλιστρησεις...
μα τα παλατια ηταν απο σταχτη
σαν γκριζα δακρυα ετρεξαν στους τοιχους.
χειμωνιατικη πνοη γλιστρησε
πανω στις φλογες,
εσβησαν σαν ψιθυρος
καποιας ξεχασμενης καλοκαιρινης ιστοριας.
τα πιονια στηθηκαν....
καποια στιγμη
σε ενα παιχνιδι
σαρωτικο και επικινδυνο
ξεκουμπωθηκε η καρδια μου,
την πηρες στα χερια σου
και τοτε
χαμογελασες...
με τον τροπο που θα χαμογελουσε
ο Λουσιφερ λιγο πριν πεσει απο τον Παραδεισο..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
