| |
Όλα ήταν μια χαρά.
Παντού λουλούδια με χρώματα πολλά.
Κάθε μέρα ο ίδιος κύκλος, που είναι
της ζωής ο μύθος.
Μια μέρα όμως σαν κι αυτή,
ο ήλιος χάθηκε απ' την γη.
Έτσι ξαφνηκά τα πάντα έγιναν,
μαύρα, σκοτεινά σαν κάρβουνα.
Τριγύρω φωνές, κραυγές, που λέγανε
πως ήρθε το τέλος στις ζωές.
Τα όνειρα ανθρώπων χάθηκαν,
στο κλάμα μόνοι τους σκεπάστηκαν,
έγιναν ένα με τον πόνο και τώρα
αναζητούν τον δρόμο: Τον δρόμο που
θα τους γυρίσει πίσω, εκεί που είχαν
δόξα, όνειρα και ήλιο για να ζήσουν.
Τα λουλούδια χάθηκαν, ξεράθηκαν,
τα νυχτολούλουδα, μονάχα μείνανε
ανθισμένα κι όλη η φύση χάθηκε.
Κι εμένα;
Ένα νέφος απορίας με σκεπάζει.
Γιατί; Αυτή είναι η μόνη λέξη που
απ' το στόμα βγαίνει και μπορεί ν'
αντέξει.
Ο ένας χάνεται μετά τον άλλο.
Μέσα στη σκοτεινή μορφή,
το χάος, σκοτώνει αλύπητα αυτόν,
που το γιατί του τον εκφράζει.
Καταστροφές μεγάλες έγιναν,
το κρύο γίνεται ένας πάγος κοφτερός
και όλα πήγανε στον ʼδη...
Όταν ξημέρωσε σκοτάδι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
