| |
Black Earth
BY MARIANNE MOORE
Openly, yes,
With the naturalness
Of the hippopotamus or the alligator
When it climbs out on the bank to experience the
Sun, I do these
Things which I do, which please
No one but myself. Now I breathe and now I am sub-
Merged; the blemishes stand up and shout when the object
In view was a
Renaissance; shall I say
The contrary? The sediment of the river which
Encrusts my joints, makes me very gray but I am used
To it, it may
Remain there; do away
With it and I am myself done away with, for the
Patina of circumstance can but enrich what was
There to begin
With. This elephant skin
Which I inhabit, fibered over like the shell of
The coco-nut, this piece of black glass through which no light
Can filter—cut
Into checkers by rut
Upon rut of unpreventable experience—
It is a manual for the peanut-tongued and the
Hairy toed. Black
But beautiful, my back
Is full of the history of power. Of power? What
Is powerful and what is not? My soul shall never
Be cut into
By a wooden spear; through-
Out childhood to the present time, the unity of
Life and death has been expressed by the circumference
Described by my
Trunk; nevertheless, I
Perceive feats of strength to be inexplicable after
All; and I am on my guard; external poise, it
Has its centre
Well nurtured—we know
Where—in pride, but spiritual poise, it has its centre where ?
My ears are sensitized to more than the sound of
The wind. I see
And I hear, unlike the
Wandlike body of which one hears so much, which was made
To see and not to see; to hear and not to hear,
That tree trunk without
Roots, accustomed to shout
Its own thoughts to itself like a shell, maintained intact
By who knows what strange pressure of the atmosphere; that
Spiritual
Brother to the coral
Plant, absorbed into which, the equable sapphire light
Becomes a nebulous green. The I of each is to
The I of each,
A kind of fretful speech
Which sets a limit on itself; the elephant is?
Black earth preceded by a tendril? It is to that
Phenomenon
The above formation,
Translucent like the atmosphere—a cortex merely—
That on which darts cannot strike decisively the first
Time, a substance
Needful as an instance
Of the indestructibility of matter; it
Has looked at the electricity and at the earth-
Quake and is still
Here; the name means thick. Will
Depth be depth, thick skin be thick, to one who can see no
Beautiful element of unreason under it?
Μελανή γη
Ναι! με χαλαρότητα!
Με τη φυσικότητα
Του ιπποπόταμου ή του αλιγάτορα
Όταν ανεβαίνει από την όχθη για να βιώσει την εμπειρία του
Ήλιου! Όσα μου μιλούν
Κάνω Πράγματα, που ευχαριστούν
Κανέναν άλλον από εμένα. Τώρα παίρνω μια ανάσα
και τώρα βουτώ• οι ατέλειες ορθώνονται και φωνάξουν όταν το αντικείμενο
Που παρατηρείς
Είναι Αναγεννησιακό• Μπορείς να πεις
Το αντίθετο; Το ίζημα του ποταμού
Μια κρούστα πάνω στις αρθρώσεις μου, με κάνει πολύ γκρι, αλλά έχω συνηθίσει
Σε αυτό, Κάτι το ωθεί
Να παραμείνει• Αν ξεφορτωθεί
Κι εγώ η ίδια θα ξεμπερδεύω, επειδή
Η Πατίνα των περιστάσεων, δεν μπορεί παρά να εμπλουτίσει αυτό που
Έμελλε να συμβεί από πάντα
Πρώτο. Το δέρμα του ελέφαντα
Που κατοικώ, με τύλιξε όπως το κέλυφος
Της καρύδας, το κομμάτι μαύρου γυαλιού από το οποίο κανένα φως
Δεν μπορεί να φιλτραριστεί- Να κόψει
Με γρατζουνιές σε κομματάκια την όψη
Γιατί τα σημάδια από τις απρόοπτες εμπειρίες-
Είναι ένα εγχειρίδιο για τη φλοίδα φιστικιού που θα σου κολλήσει στα δόντια και το
Τριχωτό Δάχτυλο. Μελανή
Αλλά όμορφη! Η πλάτη μου θα φανεί
Γεμάτη από την ιστορία της εξουσίας. Της εξουσίας;
Τι είναι ισχυρό και τι δεν είναι; H ψυχή μου ποτέ
Δεν θα κοπεί με το ζόρι
Από ένα ξύλινο δόρυ•
Αφού από την Παιδική ηλικία ως το παρόν,
η ενότητα της Ζωής και του Θανάτου εκφράζεται από την περιφέρεια
Που περιγράφεται από τον κορμό μου
Εκτός κι αν το Εγώ μου
Αντιλαμβάνεται ότι οι άθλοι της δύναμης είναι ανεξήγητοι τελικά•
και Είμαι σε επιφυλακή •Της αυτοκυριαρχίας
το κέντρο το ορίζουμε
Καλά τροφοδοτημένο - το γνωρίζουμε
Πού - με υπερηφάνεια, αλλά και πνευματική ισορροπία, που έχει το κέντρο της πού;
Τα αυτιά μου έχουν ευαισθητοποιηθεί να ακούν περισσότερο από τον ήχο
Του Ανέμου. Βλέπω διαφορετικά
Και ακούω, διαφορετικά
Από Το παιδί με το ραβδί, για το οποίο τόσα λέγονται, ότι είναι πλασμένο
Να βλέπει και να μη βλέπει• να ακούει και να μην ακούει,
Αυτόν τον κορμό δέντρου δίχως
Ρίζες, εξοικειωμένος με κραυγή ο ήχος
Της σκέψης του για το εαυτό του σαν ένα κέλυφος, που διατηρείται άθικτο
Με ποιος ξέρει με τι παράξενη πίεση της ατμόσφαιρας• αυτός ο
Πνευματικός
Αδελφός του κοράλλινου
φυτού, που έχει απορροφήσει , το ισοδύναμο φως ζαφειριού
Γίνεται ένα νεφελώδες πράσινο. Το Εγώ καθενός κείται
Το Εγώ μας εκτεθειμένο
Σαν ένα Λόγο Θυμωμένο
Που θέτει όρια στον εαυτό του• Ο ελέφαντας είναι; Μελανή γη από την οποία εξέχει μια κληματσίδα
(προβοσκίδα);Οφείλεται σε αυτό το
Φαινόμενο
Το παραπάνω δρώμενο,
Ημιδιαφανές, όπως η ατμόσφαιρα-ένας φλοιός απλώς -
Πάνω στον οποίο τα βελάκια δεν μπορούν να χτυπήσουν αποφασιστικά με την πρώτη
Φορά, έχει υπόσταση
Αναγκαία ως μια στιγμή
Αφθαρσίας της ύλης;
Έχει κοιτάξει τον ηλεκτρισμό και τον
Σεισμό κι είναι ακόμη
Εδώ• Το όνομα σημαίνει πάχος. Ή
θα είναι το βάθος βάθος, το παχύ δέρμα παχύ, για κάποιον που δεν μπορεί να δει
κανένα στοιχείο Ομορφιάς στην έλλειψη λογικής πίσω απ όλα αυτά;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
