| |
heardline
23-10-2014 @ 07:39 | Έτσι είναι, αληθινά τα πράγματα κι όπως τα λες. Η ιστορία πηγαίνει με όπισθεν, ανάποδα και κάποια στιγμή θα συγκρουστεί με την πλάτη της, αναπόφευκτα. Τρελή εποχή, απαισιόδοξη και απάνθρωπη. Αλλά αυτός ήταν πάντοτε ο άνθρωπος........ένας απάνθρωπος.
Ωραία τα λες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | pennastregata
23-10-2014 @ 11:32 | Ενδιαφέρουσα προσέγγιση και γραφή, βασισμένη στο θλιβερά πραγματικό και επιτακτικά απευκτέο. Ο θάνατος, νοούμενος ως απάρνηση και απαξίωση της ζωής, όντως έρχεται σε δόσεις... Η δε ζωή οφείλει, δια του εξανθρωπισμού μας, να επιβιώσει στη συνείδηση και τις πράξεις μας, για να έχει κάποια ουσία. Συμπληρώνοντας τον προγράψαντα, παραθέτω μια... θυμοσοφία της συγχωρεμένης της αγράμματης γιαγιάς μου:
"Η ιστορία, παιδί μου, είναι κύκλος. Μόνο που οι άνθρωποι ξεχνούν να χαίρονται με όσα έχουν και να λυπούνται για όσα οι άλλοι χάνουν. Θαρρώ πως ο εξελιγμός έφερε τον εκφυλισμό!" | | Αγνή
23-10-2014 @ 11:33 | όλο πολύ καλό, αλλά
υπάρχει περισσότερος οίκτος απ'ότι ομορφιά στον κόσμο αυτό??
διαφωνώ καθέτως
κανένας οίκτος δεν υπάρχει
| | Ιχνηλάτης
23-10-2014 @ 13:29 | και τι ξέρετε από θάνατο;;;;
Η ζωή pennastregata, είναι μια ρόδα φορτηγού, πού όλο γυρίζει! Και μείς μια πρόκα βυθισμένη στην ρόδα! Μια πάνω μια κάτω! Μπορεί να κλωθογυρίζουμε, αλλά το φορτηγό μάς πάει ευθεία, σε άγνωστες διαδρομές κάθε φορά! Μέχρι να ξεφουσκώσει η σαμπρέλα! Ούτε καν αυτό γνωρίζουμε! Πόσο θα αντέξει η σαμπρέλα!
Τίποτα δεν ξέρουμε για τον θάνατο!
ΥΓ 1 "Αχ Θανάση που έβγαλες το Αλφα απο το ονομά σου και πέταξες στα σκουπίδια έτσι εύκολα την Αθανασία!!!!"
Ντίνος Χριστιανόπουλος!
Υγ 2 http://www.youtube.com/watch?v=aC6Chdp2xVk | | thrasher
24-10-2014 @ 13:55 | Heardline ευχαριστώ για το σχόλιο σου
pennastregata η γιαγιά σου το είχε πιάσει το νόημα. καμιά φορά δε χρειάζεται να ξέρεις γράμματα για να καταλαβαίνεις ορισμένα πράγματα,είναι θέμα προσωπικότητας μάλλον.
Αγνή, στο μυαλό μου το είχα περισσότερο ως τον ψεύτικο οίκτο. Με ένα ψευτοπόστ στο facebook για τους πολέμους και πόσο τάχα μας πειράζει αλλά στην τελική δεν καίει την γούνα μας,μετά από 1 λεπτό το έχουμε ξεχάσει. άρα μάλλον συμφωνούμε τελικά
Ιχνηλάτη, κανένας μας δεν ξέρει από τον θάνατο έτσι όπως το εννοείς. Η πρώτη εμπειρία που θα έχουμε από πρώτο χέρι,θα είναι και η μοναδική. Κάθε φορά που κάτι άσχημο συμβαίνει, κάθε πληγή που μας ανοίγει, ο κάθε χωρισμός ή απώλεια, είναι ένας μικρός θάνατος.Ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μας έχει πεθάνει,και δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε όπως πριν. Αυτό εννοώ
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
