| |
Ενδεχομένως και να το γνώριζα
ό,τι κρατάς απ’ τα μαλλιά πως σε εκδικείται με τα νύχια
κι όμως
εκείνο το βράδυ το κατηφόρισα
με ένα χαμόγελο πλατύ σαν ήλιο.
Η ιστορία, ένα κορίτσι με τα μάτια κλειστά
και με τη φούστα της μονίμως ανασηκωμένη
έδινε ραντεβού
το ένα πίσω απ’ τ’άλλο.
Καμώματα – έλεγα- της εποχής
κι ώσπου να φτάσω
δυο αιώνες δρόμος όλη κι όλη
η αναγέννηση απ’ τον μεσαίωνα.
Στο παιδικό μου δωμάτιο είχα ξεχάσει έναν καθρέφτη
τώρα που ψήλωσα με ξέχασε κι αυτός
οι ανέγγιχτες κούκλες , τα μικρά αυτοσχέδια καραβάκια
το κρεβάτι μου θάλασσα
γι’ αυτό και ταξίδευα τα βράδια.
Έσκαβα
μικρές- μικρές λακουβίτσες
ίσαμε το μπόι μου τότε
τώρα που μεγάλωσα σκόνταψα
στις περασμένες μου εμβαθύνσεις.
Τα κειμήλια ήταν πάντοτε ένας τρόπος σπουδαίος
να θυμάμαι τις νίκες μου.
Κανένα δεν είχα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
