| |
... Κι αν βαστούσαμε κι οι δυο μας μίτους από εκλεκτό μετάξι
Θα ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον μια μέρα στο λαβύρινθο της ζωής
Μπορεί και να χαθούμε βέβαια για πάντα
Αυτό που θέλω να ξέρεις είναι πως θα σε θυμάμαι
Μα δε θα αφιερώσω πολλή ενέργεια και χρόνο
Προκειμένου να σε ξαναβρώ
Λασπωμένα οικτρά τα πόδια μου από τ' αδιάκοπα πήγαιν' έλα
Δεν τα θέλω να λερώσουν την όμορφή σου ανάμνηση
Όμορφο, πανέμορφο θέλω να σε φυλώ πάντα στο νου μου
Τα τρυφερά σου ξανθά μαλλιά και το βελούδινο χαμόγελο
Τα μικρά σου μάτια με τις μεγάλες καταιγίδες
Το ακατέργαστο πάθος σου
Τον τρόπο που μου κρατούσες το χέρι
Άπληστα, σα για να κρατηθείς από κάπου
Να μη βυθιστείς στη σκοτεινή θάλασσα
Του αμείλικτου, στυφού ρεαλισμού σου
Τα χέρια μου που δε φοβήθηκες ν' αγγίξεις, το μάντεψες
Δεν ήταν, όπως άλλα, σχοινιά
Ήταν κατάρτια και κουπιά
Φτερά αεροπλάνων και γραμμές τρένων
Κάθε στιγμή που σφίξαμε έντονα τα χέρια μας
ήταν σα δυο ταξίδια να φιλήθηκαν δυνατά στο στόμα
“Μου φεύγεις”, μου 'πες τη δεύτερη νύχτα μας
Μα κι αν έμενα εγώ
Εσύ θα 'σουν αυτός που σύντομα θα αναχωρούσε
Για κείνο τον περίφημο τόπο που τόσο μου εγκωμίαζες
Εκεί όπου το μέλλον σου δε θα φάνταζε τόσο μα τόσο γκρίζο και συννεφιασμένο
Θα 'θελα να μου χάριζες μερικές απ' τις άπονες τις αλήθειες σου
Για να τις μεταμορφώσω σε όνειρα στοργικά
Και να στις επιστρέψω χαμογελώντας σου γλυκά
Θα 'θελα να παρηγορήσω τη μοναξιά σου που κλαίει κάθε βράδυ
Κι εσύ της γυρνάς την πλάτη σκληρά
Ή της προσφέρεις γνωριμίες άψυχες κι άνοστα παιχνίδια
Προκειμένου να σ' αφήσει ήσυχο
Είναι δύσκολες οι νύχτες, ίσως κάποτε να ομολογήσεις,
χωρίς μια ζωντανή αγκαλιά
Μα η μοίρα της ζωντανής αγκαλιάς είναι κείνη όλων των ζωντανών πλασμάτων, ίσως πεις,
Ο θάνατος
Κι έπειτα σε τυλίγει κάτι σάπιο απ' το οποίο φοβάσαι ν' απαγκιστρωθείς λόγω του κρύου
Το 'δες
Το έζησες κι εσύ μέχρι τελικής πτώσεως
Όχι, από δω και πέρα καλύτερα μόνος
Θα 'θελα να σου δείξω τη μυστική κρυψώνα του φόβου σου
Κι εσύ να τολμήσεις να τον σκοτώσεις για μένα
- Όχι! Για σένα να τον σκοτώσεις! -
Κι ύστερα να κρατηθούμε πάλι γερά και να κοιταχτούμε βαθιά στα μάτια
Νιώθοντας αυτή τη μεταξύ μας μαγική δύναμη να μας τυλίγει
Πιο δυνατή από ποτέ
Ανεμοστρόβιλος
που θ' ανακατέψει τους ανέμους, τις θάλασσές, τους δρόμους μας
που θα μπλέξει τα μεταξωτά νήματα των μίτων μας
κι έτσι τα αδιάκοπα ταξίδια μας θα ενωθούν σε ένα
Ανεμοστρόβιλος
που θα σκορπίσει τις ζοφερές προβλέψεις σου
που θα ξεσκεπάσει τα χρυσαφένια μου αισθήματα
Και τα ταξίδια μας στη δίνη του θα κάνουν κι αυτά έρωτα
Πάνω στο ρόδινο κουβερλί ενός χαμογελαστού παρόντος
Θα γεννήσουν νεράιδες-ορκισμένες προστάτιδές μας
Από τα προσεχή χτυπήματα του απρόβλεπτού μας μέλλοντος
...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
