| |
Θα'θελα να'μουν μια σκια στο περασμα σου,
και μια ζεστη φωλια σαν κλεινει η αγκαλια σου,
να'μουν τα χρωματα στο βαθος της ματιας σου,
να'μουν δυο χειλη απαλα που θα'τανε δικα σου.
Θα'θελα να'μουν γκριζα πετρα σ'αδειο κτισμα,
που θα την διαλεγες με παθος και με πεισμα,
να λευτερωσεις απ'τη σκονη τις σχισμες της,
και να γεμισεις με ανασα τις ρωγμες της.
Θα'θελα τοσο να μπορω να σε θαυμαζω,
ακομη κι οταν απο μνημη παρακμαζω,
να φερνω νοτες με τα κυματα ανεμων,
που θα βαφτιζονται απαλα"κλεφτες πολεμων"
Και να σε φερνουν τυλιγμενη μη κρυωσεις,
να σταματουν το χρονο κει που θα ξαπλωσεις,
να σε κοιταζω με τη σκεψη πριν γυρισω,
στην μαδημενη μου φωλια να ξενυχτησω.
Θα'θελα να'μουν μα δεν ειμαι το γνωριζω,
δεν ειμαι'αστερι ουρανους για να αγγιζω,
δεν ειμαι βαρκα να χαιδευεται απ'το κυμα,
δεν ειμαι τιποτα απ'αυτα και ειναι κριμα.
Ειμαι απλη φιγουρα στα μικρα σκοινια σου,
ειμαι σαν ονειρο στο μεσον της νυχτιας σου,
μα θα το ηθελα πολυ κι αυτο μετραει,
"ομορφη σκεψη"...μια ζωη την προσπερναει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
