| |
Ενα κομματι απ'τη ψυχη,το πιο σημαδεμενο,
αυτο που εφευγε νωρις κι ερχόταν νυσταγμενο,
εχει στην ακρη του ψηλα μια ματωμενη πενα,
και πλαι του'ναι διασπαρτα χρωματα πεταμενα.
Μ'αυτη τη πενα θα σταθω και θα σε σχηματισω,
εκει που σταθηκα εχτες κρυφα να σε φιλησω.
Ειναι χειμωνας και θαρρω-το μαρμαρο παγωνει-,
πως η μορφη σου θα χαθει αν την αφησω μονη.
Θα στειλω την αναμνηση παρεα με τη σκεψη,
θα στειλω την απογνωση παρεα με μια λεξη,
θα στειλω οσα γνωρισα θα στειλω τις εικονες,
θα στειλω οσα μπορεσα χωρις-η με κανονες.
Θα πω αντιο σ'ολα αυτα θα πω μη λυπηθειτε,
σταθειτε λιγο δειτε με και υστερα κρυφτειτε.
Μεσ'τη φιγουρα σου θα μπω θα γινω η πνοη σου,
κι οταν χαθει το μαρμαρο θα γινω η ζωη σου.
Η ματωμενη πενα μου θα μεινει σε μιαν ακρη,
και θα πλυθει απ'της βροχης το μανιασμενο δακρυ,
κι οταν μια νυχτα θα σταθω ξανα εκει μαζι σου,
φρεσκοπλυμενη και αγνη θα γινει πια δικη σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
