| |
Γυαλιστερές, αιματοβαμμένες σελίδες κάτω απ'το παγερό φως,
κελιά αλαβάστρινα της δυστυχίας αιώνων
κι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ανθρώπων με κάλπικα χαμόγελα
που δεν είχαν παρά να θυμούνται οι γενιές
ότι δεν ήσαν πάντα μόνοι.
Την μέρα που θ'αγκαλιάζονται τα σύννεφα για να βαστάξουν
τις βλαστήμιες των αδικημένων και των αδικούντων
και δίχως διάκριση η βροχή θα ξεδιψά τα παιδιά τους
τότε ποτέ δεν θα'ναι μόνοι.
Κι όταν τα δάκρυα εκτρωμένων ελπίδων δεν θα'ναι πέλαγα
για τα καράβια της απληστίας των εκλεκτών
και τα ποιήματα θα γλιστρούν σαν δροσερός αέρας
μέσα από δάση ανθισμένων νοήσεων,
σε ποιάν ιδέα θα βρίσκουν καταφύγιο
οι νεκροί τόσων αιώνων;
Η ιστορία διδάσκει υπαίτιους του ηττημένους
για να χωρούν σε γυαλιστερές σελίδες οι ένδοξοι χυδαίοι
θαρρείς κι η πάλη ανάμεσά τους δεν είναι ήττα.
Κανείς θεός δεν τράβηξε ψηλότερα τον παράδεισο.
Κανείς παράδεισος δεν τράβηξε ψηλότερα νεκρούς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
