| |
Δεν εξηγώ τις καταστάσεις μας, σωπαίνω,
δεν ωριμάζω στις συνήθειες, μεθώ.
Μέσα στην πόρτα της ανάσας σου πεθαίνω,
σαν τεμαχίζω τον κρυφό εγωισμό.
Δεν γαληνεύεις πια σε ρόδινα φτερά,
δεν καπηλεύεις το φιλί με κοροϊδία.
Έξω μου δείχνεις μουσικά ιδανικά,
μα μέσα πνίγεσαι στου "πώς" την μελωδία.
Νιώσε το τέρμα που χτυπά νωχελικά,
αφουγκραζόμενο τις πύλες της καρδιάς μας.
Δείξε στο αίμα σαν κυλά ειρηνικά,
που να φωλιάσει στο μηδέν του έρωτα μας.
Στρίψε το νόμισμα των "πρέπει" για το χθες,
και άσε τ' αύριο να δείξει το κεφάλι.
Αυτά τα γράμματα που θέλανε γιορτές,
τώρα μας δείχνουν πια του πόθου παραζάλη.
Κροτίδα μίσους και θυσίας αγκαλιά,
να τιναχθούμε σαν τα άστρα παίρνω φόρα.
Μαζί θα φύγουμε σαν παίζουν τα βιολιά,
μαζί θα κλέψουμε στιγμές στην κατηφόρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
