| |
Της μοίρας μου τα μερομήνια
Το μέλλον και το αύριο κανένας δεν γνωρίζει
όμως συχνά αισθάνομαι πως έρχεται κακό
να είναι μαύρη η μέρα μου κι οι ουρανοί μου γκρίζοι
και κάθε τι που συναντώ, να ‘ναι σημαδιακό.
..................
Με θλίψη και απόγνωση, προς την ακτή βαδίζω
που τα μαντάτα που ‘ρχονται, με θέλουνε τρωτό
και πλάι στην ακροθαλασσιά, την δύση ν’ ατενίζω
πατώντας τ' αφροκύματα, την θάλασσα ρωτώ :
«-[I]Αφρόψαρο της θάλασσας, σίμωσε να μετρήσω
τις τρικυμίες της καρδιάς που μέλλουν να συμβούν,
αράχνες, γλάροι, κάβουρες μήνυσαν πως θα ζήσω
μαύρες ωδίνες μοναξιάς, που σύντομα θα ‘ρθούν[/I]».
Τ’ αφρόψαρο δεν μίλησε, μον’ μ’ έγνεψε μονάχα
και την ουρά του χτύπησε σκορπώντας παφλασμό
τρικύμισε το γύρω του και νόμιζες πως τάχα
ότι η ζωή μου έλεγε, δεν θα ‘χει_ησυχασμό
..................
Και παίρνω βήματα βαριά, προς το βουνό γυρίζω
που η θάλασσα, λες κι άσπλαχνα, μ’ αδίκησε θαρρώ
του δάσους τα θηράματα, πνεύματα τα βαφτίζω
και ψάχνω την απάντηση, σ’ αυτά, που λαχταρώ :
«-[I]Κατσίκι κι αγριοπρόβατο για δείξτε μου την ράχη
τα μερομήνια θέλησαν να δείξουν ταραχή
πέστε μου, στεριανοί_οιωνοί, η μοίρα μου αν θα ‘χει
τύχη, σαν τούτη πού ‘πανε της θάλασσας οι γιοί….[/I]»
Τα ζώα παρατώρησαν, πηδήξαν στα ρουμάνια
βελάζοντας ανήσυχα την πιο κλαφτή κραυγή,...
Πληγώθηκα κι αισθάνθηκα, πως χάθηκε η ζωντάνια
και πια δεν θα ‘χει η ζήση μου καμίαν άλλην αυγή…
-.-
(2009)
[I]παρατώρησαν : έτρεξαν φοβισμένα
ρουμάνια : θάμνοι, πουρνάρια
[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
