| |
Το χώμα σου πατώ και νιώθω ρίγη
Αισθάνομαι στα πόδια λύτρα αίματος
Που χύθηκε κατα καιρούς και βρίθει
Τιμής,υπερηφάνειας και πνεύματος
Σε μιά γωνιά σκυφτός και λυπημένος
Στιγμές στο νού μου φέρνω δοξασμένες
Αναπολώ και νιώθω τρομαγμένος
Που μοιάζουν με σελίδες σκονισμένες
Δύσμοιρη πατρίδα λαβωμένη
Μητέρα των γραμμάτων,των τεχνών
Εσυ με την σοφία συνηφασμένη
Προσδοκάς ανάσταση ηγετών
Ξεθόριασε για λίγο το γαλάζιο
Κιτρίνησε για λίγο το λευκό
Μα ακόμα σε κοιτώ και σε θαυμάζω
Να σ' αναστήσω μόνο εγώ μπορώ
Σαν φοίνικα με ολόχρυσο κεφάλι
Και με φτερά απο ατσάλι θα σε φτιάξω
Θα σε σηκώσω να νικήσεις πάλι
Εκείνους που ζητούσαν να σε θάψω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
