Πως αδειασε ο χρονος
ν' απορεις...
μια σφαιρα ξορκιζει
τις μαραμένες μνημες μου
κι εξοστρακίζεται ξανα και ξανα
μεσα στο σωμα μας
- αστάθμητος παραγοντας
σ' υπαρχουσα ταξη -
Ακομα και τωρα χιλιοτρυπημενοι
απ΄την διαρκεια και τα σχολια
ανθρωποειδων
με τ' αρπακτικα τους παθη
οι ιαχες του Ζεις!
μαστιγιο που ηχει 'μπρος στην πνοη
το νου και την ψυχη τους
σαν την βροχη
που ξεδιψα σκοταδια...
...
σαν το μαγγανι που τραβας
στου πηγαδιου τα χωματα
και στο κοφινι ξαναβρισκεις την φωτια...
σαν το σκιτσακι του Μαρακου που κλωτσα ...
