| |
Τα αστέρια αδειάσαν το φώς τους,
σε νύχτες δίχως δρόμους,
κανείς δεν σε είδε να φεύγεις,
με τα όνειρα πάντα στους ώμους.
Μπορεί ο χρόνος να τρέχει,
και η γη μηχανικά να γυρνά,
είπες και απ τα δυο ξεφεύγεις,
στην αγκαλιά με τα μάτια κλειστά.
Ένα ρόδο κρατάω που βρήκα,
πεσμένο απο κάποια καρδιά,
κι αναρωτιέμαι που είναι η δική μου,
και το σφίγγω πιο δυνατά.
Ίσως είναι πλέον ρεύμα,
του αέρα που σε χτυπά,
κι ίσως είμαι μια σκιά σου,
που δε ξέρει να περπατά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
