| |
Λησαξαν τα βουνά και ουρλιάζουν
Πνιγμένα στου ονείρου τη σιωπή
Ασήκωτο το φορτίο της πραγματικότητας
Αβάσταχτο το πνεύμα του πλανήτη.
Κι αυτός ο φτερωτός θεός
Στα μαύρα είναι ντυμένος
Και το φεγγατοπλαστο πρόσωπο του
Βουτηγμένο είναι στο αίμα
Η πάλη με τον εγωισμό ήταν
Άνιση.
Καρπωθηκα τη μήτρα της κολάσεως
Και γευτηκα το φλογισμενο δάκρυ
Πικρό το αίμα αγγελε μου
Μα οι πύλες του παραδείσου σου αιώνια κλειστες.
Πες μου άκουσες έστω μια φορά
Όλα αυτά που σου είπα ?
Άκουσες την καρδιά μου να σκιζεται στην άγνοια σου?
Διάβασες πότε όλα αυτά που σου έγραψα ?
Ένιωσες που στην απελπισία μου το μίσος σου γυρευα ?
Να νιώθεις κάτι κοφτερό για εμένα
Κι ας ματωνα κρυφά στο σκοτάδι.
Στα σκαλοπάτια σου είχα απλώσει το κορμί
Να με ποδοπατησεις
Να νιώσω έστω κι έτσι το άγγιγμα σου.
Πες μου όμως μια φορά έστω με κοίταξες
δίχως να σε νοιάζει η γνώμη του κόσμου ?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
