| |
Λινά σεντόνια απλωμένα στα μπαλκόνια,
τα χρόνια χιόνια να μας ρίχνουν στα μαλλιά
Η αθωότητα, λευκή κλωστή αιώνια
που μας τυλίγει στην λήθη από παλιά.
Μεστωμένοι καρποί που κανένας δεν θέλει
στους κλώνους των δέντρων, οι αλήθειες
έτοιμες να πέσουν στο χώμα.κανένα δεν μέλει
τα ψέματα έξεις μας γίνανε απλά οι συνήθειες.
Κάποτε πίστεψες πως θεός ήσουν
άφησες τους άλλους για να σε γδύσουν
της απαξίωσης τα ρούχα σε ντύσαν
δεν σε αναγνώρισαν και οι φίλοι σε φτύσαν.
Να ο χειμώνας έρημες τώρα οι αμμουδιές
Δεν υπάρχουν πύργοι στη άμμο.
η πλημμυρίδα θ’ αφανίσει μόνο καρδιές
και τα όνειρα μας θα ρίξει χάμω
Στα νερά της ελπίδες μου, αφήνω
τα καλοκαίρια της ζωής μου σου δίνω
ψέμα η παντοδυναμία του ανθρώπου
που νομίζει πως έχει μετά κόπου.
Στην απληστία μου κορδέλα τυλιγμένη
Κάποτε πίστευα πως ήμουνα θεός,
μα τώρα αδύναμος και σιωπηλός
στοργικά περιμένω την ειμαρμένη.
Ξέρεις, πως μια παλίρροια δεν περιμένει
πάντα ανήμπορος μετρώ τα κύματα της.
Κ’ έπειτα αποσύρομαι μέρα χαμένη
μαζί με τ’ όνειρο που έκανα κοντά της .
Μέσα στην απεραντοσύνη του νου της
Μια σταγόνα ας είμαι του ωκεανού της
Σαν άλλες απείρων θεών σταγόνες
Που χάθηκαν σε περασμένους αιώνες.
Τώρα έρημο φαντάζει το ακρογιάλι
αργά μα σταθερά αποκαλύπτει
νόμιζα πως ήμουνα θεός σε παραζάλη
στην άμπωτη που την καρδιά μου πλήττει
Μην αφήνεται τους καιρούς να περνάνε
Μεγάλο ψέμα η παντοδυναμία του ανθρώπου
σε τούτο το τόπο όπου
ήρθε ο καιρός που σχολάναι.
απροσδιόριστα εύχομαι.
ότι θέλει ο καθένας ας το βρει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
