| |
το μελαχρινό σου βλέμμα
είχε τη λάμψη π'αναπολώ,
την τελευταία
απ'της παλιάς ζωής το έρεβος
και της μικρής μου νιότης τον καημό,
ντυμένος τη στολή του δουλικού
πάντα μεγάλη,πάντα φαρδιά για μένα
κι εγώ,πολύς για κείνους.
τα όνειρα μας
μια σύμβαση εξάμηνη
γιατί η ζωή κοστίζει
κοστίζει,όσα κι αν έχεις
κοστίζει σε αντοχές.
''Παρακαλώ,
αφήστε με να ζήσω την ανάγκη μου
μη μου στερείτε φαγητό και σπιτικό.''
και πίσω απ'όλα,
μελαχρινά βλέμματα
να σκίζουν σαν αστραπές,
καταιγίδες
που πλησιάζουν και το δικό μου ουρανό.
Μόνη μετάνοια
ο λίγος χρόνος
έτσι δηλώνω το ''Παρών!'',
φεύγοντας.
της Κυριακής το γλέντι
ειν'οι αναμνήσεις
κι αν σε ρωτήσουν
αύριο τι θα κάμεις
να λες ''θα ζήσω,
για νά'χω να θυμάμαι..''
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
