| |
Ενα κτίριο με τάξεις ήταν για μενα το σχολείο
γι'αυτό και δυσκολεύομαι στα λόγια που θα βρω
έναν λαβύρινθο ζωγράφιζα επάνω στο θρανίο
όταν με ρώταγε ο δάσκαλος το μάθημα να πω
το παράθυρο κοιτούσα και μια διέξοδο ζητούσα.
Πόσο ζήλευα θυμάμαι τα πουλιά...
Να'μαι καλός μου έμαθαν,τους άλλους να μην κρίνω
κι όποιος ζητά βοήθεια αμέσως να την δίνω,
έτσι μου έδειξαν να ζω και έτσι συνεχίζω
την κακία όμως του κόσμου με τίποτα δεν συνηθίζω,
όλα μου'μοιάζαν φυλακή κ'είχα στις σκέψεις μου χαθεί.
Πόσο θα'θελα να φόραγα φτερά.....
Κάγκελα υψώσανε γύρω απο την ζωή μου
και στα πόδια μου περάσανε αλυσίδες
με συγκέκριμένες λέξεις κουρδίσαν τη φωνή μου
και τα φτερά που΄χα αετού 'καναν σελίδες
Τα όνειρά μου σε κλουβί κι εγώ μολύβι και χαρτί.
Πόσο θα'θελα λιγάκι να μου μοιάζεις.....
αφού σε ολους μας δίδαξαν τα ιδια
πως καταλήξαμε τοσο διαφορετικοί
την παραμυθοχώρα δεν μας έδειξε η πυξίδα
γι'αυτό δεν βρήκαμε αγάπη αληθινή,
μέσα μου σε προσκαλώ,την ψευδαισθησή μου ζω.
Ομως εσύ πάντα δειλιάζεις.........
Οταν πέφτανε τ'αστέρια ξέρω πως εκανες ευχή
ενα βράδυ στο ιδιο αστερι ευχηθήκαμε μαζι
πέρασε ο χρόνος και ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά
έμεινε ο φόβος να μας κρατάει συντροφιά
Καποτε ειπε ενας σοφός,η σιωπή είναι χρυσός,
Μα εσύ θέλω σε μένα να μιλάς.....
ειπε οι ανθρώπινες καρδιές ειναι ποτήρια
να τις γεμίζεις με της αγάπης το κρασί
μα οι ανθρωποι πληγώνουν αν δεν τους κανεις τα χατηρια
και γινεται η μοναξια η μονη επιλογη,
Καποτε ειπε ενας σοφος,ν'ακολουθεις παντα το φως.
Ετσι θα ηθελα να με αγαπας....
Να ζωγραφίζω ηθελα κι οχι να γραφω στιχους
αστερια να σου χαριζα κι οχι δυο γκριζους τοιχους
το βλέμμα σου να δω πίσω απ'τη μάσκα που φοράς
αγκαλιά να σε κρατησω αφου στα λόγια δεν χωράς
Την καρδιά μου σου ανοιγω,ακου με αν θελεις λιγο.
Ίσως το φιλι σου να ειναι μαγικό.....
αν μ'ελευθερώσεις θα σωθουμε και οι δυο
γιατι ξερω πως στο θρανιο σου εγραφες σ'αγαπω
θα βαλουμε καινουριες λεξεις στην φωνη μας
θα βρουμε και διεξοδο απο την φυλακη μας,
Αν ενωθουνε τα κορμια μας τοτε θα σπασουν τα δεσμα μας.
Ισως να γινει ο ερωτας τραγουδι να στο πω.....
αδιεξοδα παντου
πουθενα ελευθερια
και ειναι αμετρητα τα πρεπει
στην μικρη μας ιστορια......
ομως σ'αυτον τον πολεμο εγω
δεν πηρα οπλο
την πενα σηκωσα ψηλα
γιατι ηξερα το κολπο
φυλακισα τις σκεψεις μου
με στο τρελλο μυαλο μου
και την αληθεια τη δικη μου
εβαλα μεσα στο εγω μου!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
