| |
| | Όταν ο άντρας φτάνει στα σαράντα |  | | |
Όταν ο άντρας φτάνει στα σαράντα,
τι σέρνει μέσα στης ζωής την τσάντα;
Στο χέρι του κρατά το νήμα;
Του βγήκαν σε καλό και ήταν ζωογόνα,
του γάλατος ή κάθε σταγόνα
και του ψωμιού το κάθε θρύμμα;
Όταν ακόμη κάνει νταηλίκια,
δε θα του δείξει η ζωή επιείκεια.
Θα απολογηθεί στο απώτερο,
για τα δάκρυα που προκάλεσε,
για τα μυξιάρικα του μελανιού που διαλάλησε,
όλα απ’ το κακό θα πάνε στο χειρότερο.
Όταν ο άντρας φτάνει στα σαράντα,
καιρός να θέτει βέτο πάντα
για τη δίψα ακόρεστη για ηδονές.
Εάν τη σάρκα δεν νικάς,
ότι κινδυνεύεις δε γροικάς,
πήρανε το μυαλό σου οι καλλονές.
Από τα πάθη σου τρελός
και σαλιωμένος εντελώς –
σαν ψευδοιησούς – από τα χείλη.
Όργια, δεσμοί, ειδύλλια,
ως αποτέλεσμα ασήκωτα νοσήλια,
του όχλου πλούσιων καμπυλών ρεζίλι.
Ως τα σαράντα η ζωή σου τσόντα,
σαν μέθη η ζωή πριν τα σαράντα.
Απ’ τα σαράντα και μετά, αδιαθεσία:
Βαρύ από τις σκέψεις το κεφάλι,
ενώ απ’ τις χαρές γεμάτο το τσουβάλι,
νιώθεις, σαν μες στο λάκκο, καρναβάλι.
Πριν τα σαράντα μόνο τότε ζεις,
αναμασάμε σαν ρεκλαματζής.
Στα πανηγύρια της ζωής
τρέχουμε βαρβατεμένοι.
Μετά σερνόμαστε, φορώντας φράκο,
από το πανηγύρι με άδειο σάκο
και κλαίμε κατακλεμμένοι.
Όταν ο άντρας φτάνει στα σαράντα,
πρέπει στον εαυτό του να κάνει κουμάντο:
Κρατήσου απ’ τα πανηγύρια μακριά,
εκεί αν δεν απατάς, θα μείνεις φουκαράς,
αν απατάς, ο ίδιος μασκαράς,
εδώ ο νόμος η κατεργαριά.
Και πιο πολύ σε φρίττει,
όταν σε σέρνει απ’ τη μύτη
ο εμποράκος σάπιος.
Δύο ισότιμες ντροπές:
Όταν ο ίδιος πουλάς με κλοπές
και όταν σε πουλάει κάποιος.
Όταν ο άντρας φτάνει στα σαράντα,
δεν τον στολίζει η ψεύτικη γιρλάντα:
Δουλειά με τα πολλά λεφτά,
αλλά επάγγελμα - στοργή που σε γεμίζει
και τις ασχήμιες της ζωής εξανεμίζει,
και όλα γίνονται ανεχτά.
Όταν θα φτάσεις στα σαράντα
μάθε να βλέπεις της ρουτίνας τ’ αρεστά συμβάντα,
που έχουν του ευ ζειν την γκάμα.
Αυτά είναι της ύπαρξης η μελωδία.
Μόνο μην πέφτεις μπρούμυτα στην φαρσοκωμωδία
και μην χαθείς μέσα στο δράμα.
Όταν ο άντρας φτάνει στα σαράντα,
τον έναν η ζωή βάζει στην μπάντα,
τον άλλων ανεβάζει στην ακμή.
Ο ένας προς τη θανή ολισθαίνει,
ο άλλος με τη θέλησή του ζεσταίνει
της ζωής την κάθε σπιθαμή.
Ε. Γεφτουσένκο
1972 (2014)
[I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μετάφραση: η αυτοπροσωπογραφία του μεταφραστή. | | | |
|
kallia
15-01-2015 @ 08:48 | Καλημερα σου:) Ειμαι αυπνη και ολο αυτο που ανηρτησες θελει μυαλο να το καταλαβει και το δικο μου ειναι κουρκουτι τωρα :)))))) ::smile.:: | | Αγνή
15-01-2015 @ 09:22 | Μόνο μην πέφτεις μπρούμυτα στην φαρσοκωμωδία
και μην χαθείς μέσα στο δράμα.
Αν και δεν καταλαβαίνω την μετάφραση που έκανες στο μεγαλύτερο μέρος της, αυτή η πρόταση μου άρεσε πολύ!
Πολύ χρήσιμη γενικά! | | **Ηώς**
15-01-2015 @ 09:56 | δεν είναι δυσκολονόητο γενικά
απ'ότι λίγο έπιασα, η ηλικία των 40 ,ίσως είναι μια διαχωριστική γραμμή από την νεότητα στην ωριμότητα
με τις ανάλογες πάντοτε συμπεριφορές που εξαρτώνται από το ποιόν και την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου...
αξιόλογη προσέγγιση!
καλημέρα... ::blush.:: | | pennastregata
15-01-2015 @ 11:42 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | kantadoros
15-01-2015 @ 12:13 | Евтушенко? Ζαμπέτας...
https://www.youtube.com/watch?v=ZTJK-TapWRg | | kotsani
15-01-2015 @ 21:39 | Για Πόπη και Αγνή
Σύμφωνα με την υπογραφή μου, τα καλά σχόλια πάνε στον ποιητή, τα κακά στον μεταφραστή. Μεταφέροντας δια τα σύνορα το ποίημα του Γεφτουσένκο του φόρεσα ελληνική ενδυμασία. Έχετε δίκαιο κυρίες μου, αυτός ο «Ρώσος τσολιάς» φαίνετε κάπως άκομψος με ελληνική φουστανέλα.
Για την καλή μου Φωτεινούλα
Ακριβώς για αυτήν την διαχωριστική γραμμή μιλάει ο ποιητής. Χαίρουμε πως εσύ έπιασες αυτά τα δυσνόητα σημεία… Γιατί ο αναγνώστης πρέπει πράγματι να κάνει κάποια προσπάθεια να κατανόηση την κουλτούρα του άλλου λαού.
Για την Αγάπη
Με την ευγενική συγκατάθεσή σου μου προτρέπεις να συνεχίζω… Εσύ που ξέρεις τα ιταλικά έτυχε να μεταφράζεις τίποτα στην ελληνική γλώσσα; Βεβαίως η Ιταλία και η Ελλάδα έχουν πολλά κοινά σημεία, όμως η ελληνική και ρωσική ψυχή χτυπάνε σε αρκετά διαφορετικό ρυθμό. Υπάρχουν καταπληκτικά ρωσικά ποιήματα που δεν μεταφράζονται ή μεταφράζονται … με ελληνοποίηση, δηλαδή, μερικές φορές και με αλλαγή θέματος του ποιήματος για χάρη του ρυθμού, της μελωδίας ή ακόμη και μερικών λέξεων.
Κάτι σαν εξομολόγηση ενός μεταφραστεί…
Για τον Ντέλη
Πράγματι «Ο πενηντάρης» και το «Όταν ο άντρας…» έχουν ομοιότητα στους στίχους, ενώ την πρωτιά έχει ο Ζαμπέτας… Ευχαριστώ για το yutoube…
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
