| |
| | Μήλα και νερό |  | | | Από το: 'Οι ξένοι που αγάπησα' | | |
Mήλα και νερό.
Ρόμπερτ Γκρέηβς (1895-1985)
Σύννεφο σκόνη, καιρός που τυφλώνει,
κρότος τυμπάνων κι’αχός.
μάνα και κόρη μαζύ στην πόρτα
του καλυβιού στέκαν μπρός.
'-Χάλκινα αστράφτουν,μάνα,τα ουράνια,
η σκόνη ανεβαίνει ψηλά.
περνούν οι στρατιώτες με χείλη σκασμένα,
ξερά.. κι'ανασαίνουν βαρειά.'
'-Μάνα μου, μήλα θα τους πετάξω,
κουβάδες θα τους δώσω νερό’.
Την κόρη γυρνώντας συγκράτησε η μάνα,
με πρόσωπο όλο θυμό.
‘- Όμως,μάνα μου, δες τους,η δίψα τους σβήνει ,
να πεθάνουν βαδίζουν, μακρυά’.
‘ -Αχ,γλυκειά μου,μακάρι νά γνώριζα τότε
πως λαρύγγια έχουν πάντα στεγνά'.
'-Να τους σβήσει την δίψα δεν φτάνει νερό
ποταμιών,όσων τρέχουν της δύσης..
κι’ούτε φρούτο υπάρχει να τους χορτάσει,
στους οπωρώνες της φύσης.
-Στην νειότη μου έδωσα-γνώση δεν είχα-
μήλα και νερό σε στρατιώτη.
Γι’αυτό του γονιού σου πριν σβήσεις την δίψα,
κάλλιό’χω να πέθαινα πρώτη’.-
Apples and Water.
Robert Graves (1895-1985).
Dust in a cloud, blinding weather,
Drums that rattle and roar!
A mother and daughter stood together
Beside their cottage door.
‘Mother the heavens are bright like brass,
The dust is shaken high,
With labouring breath the soldiers pass,
Their lips are cracked and dry’.
‘Mother, I,ll throw them apples down,
I,ll bring them pails of water’.
The mother turned with an ungry frown
Holding back her daughter.
‘But mother, see, they faint with thirst,
They march away to die’.
‘Ah, sweet ,had I but known at first
Their throats are always dry.’
‘There is no water can supply them
In western streams that flow,
There is no fruit can satisfy them
On orchard trees that grow’.
‘Once in my youth I gave, poor fool,
A soldier apples and water,
So may I die before you cool
Your father’s drouth, my daughter’.-
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 18
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Σαν νερό ήρθα'δώ, σαν αέρας θα φύγω... | | | |
|
Black Butterfly :)
16-01-2015 @ 15:59 | ::rock.:: | | ΑΝΤΗΣ
16-01-2015 @ 16:40 | ωραιο | | **Ηώς**
16-01-2015 @ 17:55 | αξιόλογος ποιητής !!!!!!
καλησπέρα Μιχάλη! | | Ιχνηλάτης
16-01-2015 @ 18:15 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | pennastregata
16-01-2015 @ 19:19 | Αυτό το Μήλο, αιωνίως αμαρτωλό! ::wink.::
Πολύ καλή απόδοση... ::yes.:: ::yes.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
16-01-2015 @ 21:14 | ωραιότατο!!!! ::yes.:: | | ΚΟΥΡΕΛΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ
16-01-2015 @ 21:44 | Μιχάλη,
Σε ευχαριστώ πολύ για τα όσα όμορφα μας προσφέρεις, καταθέτωντάς μας την πνευματική σου εργασία, σαν έτοιμη τροφή για τις ψυχές μας ...
Η προσφορά σου είναι πραγματικά μοναδική !!! ... ::theos.::
Καλησπέρα Θερμή !!! ... ::382.:: ...
.
| | oneiropola
16-01-2015 @ 22:09 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | smaragdenia
16-01-2015 @ 23:04 | ΩΡΑΙΟ!!!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αναπάντεχος
16-01-2015 @ 23:05 | Μιχάλη ξέρεις να διαλέγεις Καλό βράδυ | | φραγκοσυριανος
16-01-2015 @ 23:39 | Τα ουράνια, μάνα, χάλκινα αστράφτουν,
η σκόνη ανεβαίνει ψηλά.
Περνούν οι στρατιώτες, βαρειά ανασαίνουν,
τα χείλη σκασμένα, ξερά.
Μάνα μου, μήλα θα τους πετάξω,
κουβάδες θα τους δώσω νερό’.
Την κόρη συγκράτησε γυρνώντας η μάνα,
μορφάζοντας από θυμό.
‘ Όμως,μάνα μου, δες τους, τους σβήνει η δίψα,
να πεθάνουν πηγαίνουν, μακρυά’.
‘ Αχ,γλυκειά μου,μακάρι νά’χα τότε την γνώση
πως λαρύγγια’χουν πάντα ξερά.
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
09-10-2017 @ 18:41 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Μαυρομουστάκης
09-10-2017 @ 18:49 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Σ' ευχαριστούμε Μιχάλη
(Το δεύτερο ποίημα δεν το άγγιξα. Τα αγγλικά μου φτωχά....) | | kapnosa-v-ainigma
09-10-2017 @ 21:12 | Πολύ ομορφο ποιημα!!! Δεν ειχα ξαναδιαβασει Robert Graves ! | | Κων/νος Ντζ
09-10-2017 @ 22:04 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | adespotoi
09-10-2017 @ 23:12 | για νεκρός για νικητής λέγουνε στους στρατιώτες...::theos.:: ::hug.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
09-10-2017 @ 23:20 | Θα το διαβάσω αύριο προσεχτικά..όπως πρέπει, τα έφτυσα... ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
10-10-2017 @ 20:14 | Δεν ξέρω φίλε μου πότε γράφτηκε, θα μπορούσε άνετα να είναι γραμμένο και σήμερα, θα ήταν τόσο επίκαιρο, όταν μας καίει η δίψα τα χείλη
και ποθούμε να δούμε αναμμένο καντήλι
σαν στεγνώσει η ελπίδα, δεν θα` χει νερό
ούτε λέξη στα χείλη, σε λαρύγγι στεγνό
Πρόχειρα δυο στιχάκια..όπως τα νιώθει η καρδιά μου, μου αρέσει όταν διαλέγετε υπέροχα ποιήματα, με μεγάλα νοήματα, είναι δυο φορές καλό, απ` τη μια χαιρόμαστε και μαθαίνουμε, απ την άλλη γνωρίζουμε σπουδαίους ποιητές που δεν τους ξέρουμε. Να το συνεχίσεις φίλε μου αφού έχεις την ευκολία, εμένα μ` αρέσει πολύ κι ο Γιούρκα που το κάνει μου δίνει μεγάλη χαρά, δεν χάνω ποίημα του, πολλά φιλιά. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
