| |
Aνοιγω τα ματια μου διαπλατα
στις χρωματιστες μπαλες
που τρεχουν στα φωτεινα νηματα.
Και καθως νιωθω τη γλωσσα μου
γιγαντιο ζωντανο ον,
με χτυπουν οι παγωμενοι ανεμοι
στις κορυφες των Ανδεων.
Βλεπω φωτιες
ειμαι η φωτια,
με τρωει ο καρχαριας
και βγαινω ξανα
απ'τη μητρα της μανας μου
με πολυ αιμα.
Ενας γαλαζιος διαφανος οργασμος
λουζει την καθε ινα
του κορμιου μου
και βλεπω παλι
την αθωοτητα των παιδικων μου χρονων.
Τερατομορφες Ινδιανικες μασκες,
το πλοιο της αποστολης των Βινγκιγκς,
η παλη με τους λυκους
και τα ασυναρτητα μικυ-μαους
να δινουν παρασταση στο μυαλο μου.
Ειμαι παντα ο ιδιος,
ο ασχετος με τη μορφικη
πραγματικοτητα,
ο αιωνια λαθεμενος
στην αντικειμενικη εκτιμηση
των ανθρωπων,
το διχασμενο νεογεννητο,
που κανοντας ενστιχτωδικα
την πρωτη κινηση θηλασμου,
αισθανεται ξενο απο τον εαυτο του.
...και ξανα ο καθολικος οργασμος,
ο χωρις αντικειμενο,
που μου δινει την κατανοηση
της αυτογονιμοποιησης...
και ξανα τα δοντια του καρχαρια
κι οι ατελειωτοι αυτοκινητοδρομοι...
Υπαρχω,σαν κατι βαθυτερο
και μεγαλυτερο
και σπουδαιοτερο
απ'το περιφερομενο
καθημερινο κορμι μου
με την περιορισμενη διανοηση
και τ'αντανακαλαστικα συναισθηματα.
Υπαρχω,στην Απειρη εκταση
χωρις χρονο,
στον χωρο των αιτιοτητων
που βλεπω χωρις να ερμηνευω.
Υπαρχω,σαν το Αιωνιο εγω
χωρις ατομικοτητα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
