| |
Στην κάψα του μεσημεριού που λιώνει το μπακίρι
λέω για ένα χατίρι
αξίζει να σωθώ
για σένα που ατυράγνιστη μου χάρισες αγάπη
χωρίς να θέλεις κάτι
σ’ αντάλλαγμα γι’ αυτό
αίμα απ’ το αίμα μου έγινες και σάρκα από τη σάρκα
λικνίστηκα σαν βάρκα
στου έρωτα τα νερά
μα κι αν χαθώ, κι αν δεν σωθώ κι αν κάψω τα φτερά μου
θα ναι απ’ τη χαρά μου
που μ’ είχες μια φορά
τον δρόμο του ήλιου ακολουθώ, μέσα μου τι κι αν βρέχει
που άλλη ζωή δεν έχει
και τούτη είναι μικρή
που αν σ’ αγαπώ όσο μπορώ, δεν είναι όσο θέλω
κι ο μύθος έχει τέλος
να αλλάξει δεν μπορεί
μην δω σαν φύγω μοναχά τα μάτια σου να κλαίνε
Φαέθωντα με λένε
Τον ήλιο ακολουθώ
Το θέλει ο μύθος; η ζωή; η μοίρα που μοιραίνει;
Μοιραίο ότι μακραίνει
Να χάνεται στο φως...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
