| |
"Με λίγη υπομονή όλοι θα κάνουμε την δουλειά μας, καθίστε κύριε". Το τελευταίο που επιθυμεί κανείς ν'ακούσει, βρισκόμενος υπό την ασφυκτική πίεση του χρόνου και των λαθών του στον γεμάτο με δεκάδες αγανακτισμένους ανθρώπους, χώρο αναμονής της μοναδικής τράπεζας μια μικρής πόλης, είναι προτροπές που γνωρίζει εξαρχής πως είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει. Πριν προλάβω με κάποιο σύντομο σχόλιο να επιδείξω την ευγένεια, την αδιαφορία και την οργή μου στην παραδόξως ευδιάθετη κυρία με το κλισέ της καλωσόρισμα, συνέχισε στον ίδιο πρόσχαρο τόνο.
¨Θα κάνουμε την δουλειά μας γιατί θα κάνουμε τα πάντα γι'αυτό. Θέλουμε να σφραγίσουμε την μοναδικότητά μας κι εφευρίσκουμε μοναδικές υποχρεώσεις. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε μετά να είμαστε σίγουροι πως η όποια υπεροχή απορρέει είναι αποκλειστικά δική μας;"
Κατάλαβα πως δεν επρόκειτο για λόγια καλλωπισμού του χρόνου και σκέφτηκα πως δεν θα ήταν ενοχλητικό, παρά την συναισθηματική μου φόρτιση, να καθίσω πλάι στην μελαχρινή, μικρόσωμη κυρία με τα μαύρα γάντια που φορούσε παρότι η αίθουσα ήταν επαρκώς κλιματιζόμενη. Δίχως ταν παραμικρή ματιά μα με ένα χαμόγελο που έκανε προφανή την ικανοποίησή της για την επιλογή της θέσης μου, συνέχισε χαμηλόφωνα πια.
"Μην εκπλήσσεστε κύριε, απλώς υπομένω όπως κι εσείς.Υπομένω ώσπου να τελειώσω την δουλειά μου. Είναι φρικτό που όλους μας ορίζει ένα χρέος και που όλοι το θέλουμε μόνο δικό μας μα είναι αναπόσπαστο κομμάτι εκείνου που θεωρούμε κανονικό και κοινώς αποδεκτή κανονικότητα δεν είναι άλλη από την κατάσταση που μπορεί να ευδοκιμήσει το μεγαλύτερο μέρος των ονειρεμένων υπεροχών. Σκεφτείτε κάποια φορά που θεωρήσατε τον εαυτό σας σπουδαιότερο από άλλους. Τι σας εξύψωσε στην κρίση σας αν όχι η πληρέστερη ή πιο ευχάριστη κατά οποιονδήποτε τρόπο εκτέλεση ενός παρόμοιου καθήκοντος;"
Για μια στιγμή νομίζω πως δραπέτευσα από τα περίεργα βλέμματα του κόσμου και απ'την βία του χρόνου. Όλα αυτά τα απρόσμενα λόγια στριμώχτηκαν στο μυαλό μου σαν μια παρέα φίλων κάτω από την ίδια ομπρέλα σε ξαφνική καταιγίδα και ήμουν ανήμπορος να συνδράμω στην συζήτηση έστω και με ένα νεύμα. Αδιαφορώντας για την ψυχρή μου στάση, η μυστηριώδης κυρία συνέχισε τον μονόλογο με τον ιδιόρρυθμο ζήλο της.
"Η ίδια σας η νόηση σας σκλαβώνει. Εσείς είστε, κύριε, η φυλακή σας. Επιθυμείτε την δόξα περισσότερο απ'την ύπαρξη γι'αυτό και θα επιλέγατε τον θάνατο για σας ή τους υπολοίπους διεκδικώντας εκείνη την μορφή της που θεωρείτε σπουδαιότερη μα η ίδια ανάγκη κάποιων άλλων για υπεροχή σας στερεί. Μην με παρεξηγείτε, δεν προσπαθώ να παρουσιάσω τον βέλτιστο τρόπο σκέψης και ζωής, μου είστε απλώς υπερβολικά συμπαθής για να αδιαφορήσω στην σκέψη πως αναλώνεστε προσμένοντας κάποια μέρα, κάποιο πρόσωπο, κάποια ανατροπή. Παράδεισος είναι εκεί που οι ψυχές αγκαλιασμένες σχηματίζουν το όλον κι εμείς το ζωγραφίζουμε αφηρημένα στην ύλη. Λάθος ζωή κύριε! Παράδεισος είναι εκεί που δεν υπάρχουν άνθρωποι. Είναι πολύ αργά για σας πια. Ίσως για όλους. Ολοκληρώνετε λοιπόν όσο καλύτερα μπορείτε τις υποχρεώσεις σας, μόνο μην εξαπατάστε πως γι'αυτό γεννηθήκατε. Τουλάχιστον μην το επιδιώκετε. Να με συγχωρείτε τώρα, πρέπει να πηγαίνω. Ολοκλήρωσα το δικό μου χρέος."
Ο ξαφνικός θόρυβος της γυάλινης εξόδου της τράπεζας επανέφερε την συνείδησή μου στον χώρο και την ψυχή μου στην αργή καύση της. Ποια είναι η γυναίκα που κατόρθωσε τόσο να με ταράξει; Γιατί επέλεξε εμένα για τις ρητορείες της; Είναι δυνατόν όλες αυτές οι σκέψεις που μου αράδιασε να γίνουν η αρχή ενός νέου, σπουδαίου κόσμου ή είναι όντως πολύ αργά; Καθώς συλλογιζόμουν την πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία, το βλέμμα μου έπεσε στα πλεκτά μαύρα γάντια που άφησε στο άδειο πλέον κάθισμά της, να σκεπάζουν ένα μικρό, καλογραμμένο σημείωμα: Η ύπαρξη είναι η μόνη μας βεβαιότητα. Το παρόν η μόνη στιγμή που απομένει. Όταν επιλέξεις την υπομονή θα έχεις ήδη χάσει και τα δύο. Σίβυλλα.
Δεν ξέρω πόση ώρα χρειάστηκε ώσπου να λάβει τέλος αυτό το αλλόκοτο γεγονός. Η τράπεζα παρέμενε γεμάτη κι ο κόσμος το ίδιο αγανακτισμένος με πριν. Η μόνη αλλαγή στο γκρίζο αυτό σκηνικό ήταν το αργό, κουρασμένο βήμα ενός υπαλλήλου που πλησίασε κι ακουμπώντας φιλικά την παλάμη του στον ώμο μου προσπάθησε να μου δώσει κουράγιο. "Με λίγη υπομονή όλοι θα κάνουμε την δουλειά μας κύριε".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
