| |
| | Συνάντηση |  | | |
Πως γίναν τα όνειρα εφιάλτες,
όλων όσων δε τα ζουν,
και οι ελπίδες αυταπάτες,
μαχαιριές μέσα στο νου.
Πως γέλασε η ζωή τα χείλη,
της ψυχής τα παιδικά,
και τα άλειψε φαρμάκι,
τραγουδώντας της γλυκά.
Πώς μπορείς πια ν' αντικρίσεις,
το ανοιξιάτικο πρωινό,
αφού οτι είχες αγαπήσει,
χάθηκε στο παρελθόν.
Περπατούσα σαν του Άδη,
τα στενάκια της βροχής,
και είδα μια ψυχή να κλαίει,
δίχως να με καρτερεί.
Ποιος μας είπε οτι η ψυχή μας,
χάθηκε το παρελθόν,
θύμισέ μου αν σου θυμίζει,
κάτι το φιλί αυτό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
αστερινός
25-01-2015 @ 12:18 | Ποιος μας είπε οτι η ψυχή μας,
χάθηκε το παρελθόν,
θύμισέ μου αν σου θυμίζει,
κάτι το φιλί αυτό. ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
