| |
Παλι μονη ξενυχταω,στο θεορατο κελι μου δεν χοραω.καποτε λιαζομουνα κατω απο τον ηλιο τον καυτο σε καποιο φευγατο νησακι,αναβα φωτιες στις παραλιες και στις καρδιες,μαζευα κοχυλια και ενιωθα χαρουμενη και ξεγνιαστη στ`αληθεια.
Περασε ομως κι αυτο.Περασε οπως περνουνε οσα δεν θ ξαναρθουνε κι ας νιωθω ωρες ωρες την αλμυρα της θαλασσας ακομα,τη γευωμαι στο στομα...μου αφησε κι αυτος ο ηλιος στο σωμα μια σφραγιδα για να θυμαμαι αλλη μια πεθαμενη μου ελπιδα...
Μη με ρωτας πως ζω χωρις ελπιδα.Ρωτα με μονο αν θες πως αισθανομαι οταν με τρομο αντιλαμβανομαι πως το μυαλο μου αρχιζη παλι να πιεζετε.Ρωτα με αν θες πως ειναι εκει που παω,ποιους δαιμονες συνανταω...σε ποιο συμπαν,σε ποια κολαση χανομαι οταν μεσα απο τις πυλες του ταραγμενου μου μυαλου περναω...
Κοιτα με πως πανω στις σαπιες γεφυρες παραπαταω,απο το τεντομενο σκοινι που ενωνη τη παρανοια με τη λογικη,κοιτα με ολο χαρη και τρελα πως κρεμιεμαι και παω...
Τον δρομο μου τον δειχνη ενα ματι που εσεις οι δηθεν λογικοι δεν διαθετεται,το μυαλο μου εχει χαρτογραφηση και η ψυχη μου εχει γνωριση κοσμους που δεν θα αντεχατε...
Κι ομως αρκετη αξιοπρεπεια,καποιες αξιες και ιδανικα ζουνε ακομα καπου μεσα μου βαθια κι ας μην ειχα τη τυχη να τα κληρονομησω απο τη μαμα η το μπαμπα...προερχονται νομιζω απο σπορους που ριξανε στο διαβα μου καποιοι ανθρωποι απο τη ζωη μου περαστικοι μα οχι τυχαιοι,για εμενα συμαντικοι μα για την υπολοιπη ανθρωποτητα οχι και πολυ σπουδαιοι...
Η τυχη για εμενα ειναι πως αυτοι οι σποροι μεσα μου ριζωσαν και επιβιωσαν και πως στα πετρινα κυριως χρονια μου,να σταθω ξανα ορθια στα ποδια μου με βοηθησαν...μα αυτο πια το ταλαιπωρο κορμι και αυτο το μυαλο που απ`τα πολλα εχει πια καει,για ποσο ακομα αραγε θα αντεχη να χτυπιεται ακομα...τα φτυνη που και που,πεφτη σε κανα κωμα και εκει ωπου κανεις πια δε μου δινη ζωη σαν καποιος σαδιστης αγγελος να με κραταει με το ζορι ζωντανη και με μια του εντολη τα πρησμενα βλεφαρα ανοιγουν και σιγα σιγα επανερχεται η μνημη μου η κυτταρικη...Αρρωστημενος νους εν σωματι υγιη.
Μαγνητικες τομογραφιες,κατασταλτικες αγωγες,ατελειωτα ψυχιατρικα τεστ,ενα σωρο μαλακισμενες θεωριες για το σημερα,το αυριο,το χτες.Παραμυθακια της χαλιμα για χιλιες και μια νυχτες τρελες...
Και αφου η επιστημη εχει σηκωση χερια-ποδια ψηλα κι ομως η τρελα δεν παει στα βουνα...
σερνεται γυμνη στα αθλια δημοσια ψυχιατρεια ακομα καμοια φορα και στα ιδιωτικα.Τι κι αν εδω εχω δωματιο με θεα,οτι αγαπουσα πιο πολυ στη ζωη με εχει κανει περα...
Και ενω οι επιστημονες ψαχνουν να βρουν τι σοι ον ειμαι τελικα και ποιου ειδους κουβαλαω ψυχοπαθεια,εγω καθε που βραδιαζη τα διαφανα φτερα μου ανοιγω και πεταω μακρυα...Ταξιδευω με αστροπλοια πειρατικα...σηκωνο μαυρη σημαια και ανηγω λευκα πανια,περα απο τις μαντρες και εξω απο τα γκριζα κτηρια που εχουν νυχτα μερα τα παραθυρα κλειστα...
Περιπολω πανω απ`τη πολη ψαχνοντας να σε βρω μα ολο γυρναω πισω μονη και τρομαγμενη,χωρις εσενα.Τοτε κλεινω τα ματια σφιχτα και πιεζω το μυαλο μου να ξανα χαθη στη παραισθηση,στο ψεμα...
Κι οταν βαρβαρα με προσγιωνη καποιας νοσηλευτριας η τσιριχτη φωνη και η μασκα η χαμογελαστη...τα περνω στο κρανιο και μου`ρχετε να τα κανω ολα γυαλια καρφια,αποκοσμα ουρλιαζω και σου φωναζω δυνατα...΄΄που στο διαολο εισαι τωρα,μη με φοβασαι αλλο πια.Ειμαι ακινδυνη,δε με βλεπεις...με συγκρατουν πετσινα λουρια,ουτε οι φιλησυχοι πολιτες εχουν λογο ν`ανυσηχουνε,θα βρισκομαι για καιρο απο τη κοινωνια μακρυα...΄΄
Θα θελα να σε παρω απο το χερι απαλα και να στο ακουμπησω στη καρδια μηπως ετσι πιστεψης πως εδω και χρονια εχει παψει να χτυπα...
Θα θελα μεσα στα βαθη της ψυχης και στις κρυψωνες του μυαλου μου να μπορουσα να σε περιπλανησω καποια φορα ομως πολυ φοβαμαι πως τρομαγμενος θα`φευγες ακομα πιο μακρυα...
Θα θελα να σας φωναψω καταμουτρα πως καποια μερα θα νικησω αυτο το δαιμωνα μεσα μου που μου
τρελαινη και θα βρω γαληνη...τα προβατα τον λυκο θα τον φανε τελικα...
Θα θελα μονο τη δικη σου τη μορφη να ανταμωνω τα πρωινα και ισως για φαντασου την αλητεια ν`απαρνηθω και να γεινω μια χαρωπη νοικοκηρα και να λεω καθε νυχτα στη βραδυνη μου προσευχη΄΄Ευχαριστω τη πουτανα τη ζωη που μου εμαθε πουθενα να μη κολωνο και απο οπου περναω ας τα σαρωνω...΄΄
Κοντρα στης ψυχης τους το μπουρδελο ν`ανοιγω πανια,αντιο να πω στο γκριζο και τη καθε καινουργια μερα με χαμογελο να τη καλοσοριζω...με χρωματα,μουσικες και αρωματα να τη στολιζω...
Θα θελα να κανω πραξη αυτη την αλλαγη απ`το τωρα και για παντα,μακρυα απο οποιοδηποτε κελι.
Τον γαλανο ουρανο θα θελα ελευθερα να μπορω να βλεπω και απο την ασκημεα του κοσμου μεσα κι εξω πολυ ν`απεχω...
Θα θελα μ`ενα μου χαδι τους πονους και τις φρικες που βαραινουν το γκριζαρισμενο σου κεφαλι να μπορω μακρυα να τα ξορκιζω και στο καθρεφτη μου το ειδωλο σου μαζι με το δικο μου μες τις γλυκες ν`αντικριζω...
Θα θελα στα ξοδεματα της μιας βραδιας να μη ξανα παραδοθω,στο περιπετιωδη καλεσμα της αμφιβολης ζωης να μπορω να αντισταθω...και που ξερης ισως ετσι καταφερω αν οχι να γιατρευτω τουλαχιστον με τον εαυτο μου επιτελους να τα βρω και με αυτον τον δαιμονα μεσα μου να συμφιλιωθω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
