| |
[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Το επισκέφθηκα ελάχιστες φορές... μετρημένες στα δάχτυλα. Η συγκίνηση που νοιώθω για τον άδικο χαμό του είναι δυσανάλογη της γνωριμίας μου μαζί του... τι συμβαίνει λοιπόν;
Τι είναι αυτό που με ενώνει μ' αυτό το γεφύρι;
Δεν μπορεί, κάτι θα έχω στη μνήμη μου… αυτή που κληρονόμησα από τους προγόνους… αυτή που μου χαρίστηκε όταν γεννήθηκα και που τη συμπλήρωσα με τη δική μου γνώση του κόσμου.
Πρώτος το πάτησε ο Κώστας Μπέκας ο Τζουμερκιώτης μάστορας από τα Πράμαντα και τελευταία το καταπάτησε η αδιαφορία των τοπικών αρχόντων της περιοχής.
Το γεφύρι δεν το έριξαν οι καιρικές συνθήκες αλλά η μεγαλειώδης, η ανήθικη αδιαφορία για ό,τι έχτισαν οι πρόγονοί μας.
Δεν ήταν «βιτρίνα» το γιοφύρι… πέρασμα ήταν… πέρασμα από το άθλιο σήμερα σε μια άλλη εποχή…
Κλείνω τα μάτια… τρέχω… εξατμίζομαι… κι από κει ψηλά βλέπω μακρινούς απογόνους να λιάζονται σε μια αμμουδερή παραλία… και που νάξεραν… η άμμος της είναι από τη λεύτερη πέτρα των Τζουμέρκων… σώμα και ψυχή του άψυχου μα τόσο δικού μας γεφυριού!
Τίποτα δεν πάει χαμένο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
