| |
| | Δεν είναι που αργείς να 'ρθεις πάλι |  | | | είναι που δεν μπορώ να στα πω... | | |
Δεν είναι που θέλω να ρθεις, να με αρπάξεις από τη μιζέρια μου, να με νιώσεις, να με συντροφέψεις …ως τα πέρατα του κόσμου ετούτου, μα και παραπέρα…Δεν είναι που δεν θέλω να σε νοσταλγώ πια, δεν θέλω να σε δανείζομαι από μια άλλη.. Δεν είναι που είναι πολύ σκληρό το να μην μπορώ να σου μιλήσω πλέον όταν θέλω, να μην μπορούμε να κάνουμε αυτές τις ατέλειωτες και χωρίς ιδιαίτερο λόγο συζητήσεις, που μας κράταγαν ξύπνιους μέχρι αργά.. Να μην μπορώ να σηκώσω το ακουστικό δηλαδή και να ξέρω πως στην άλλη γραμμή, θα με ακούσει ο άνθρωπός μου· πως ενώ θα είμαι τρελαμένη μέσα στο χάος αυτής της πόλης και στις υποχρεώσεις της ημέρας, θα μπορέσεις να με ηρεμήσεις εσύ από το πρώτο κιόλας λεπτό…
--Το ξέρω πως η απόσταση, ναι… θα υπήρχε έτσι κι αλλιώς… το πήρα απόφαση πια, πως όπως και να τη μετράς, σε χιλιόμετρα ή σε τσιγάρα θα υπάρχει έτσι και αλλιώς… 480 χλμ, 53 και κάτι τσιγάρα…-- Λες για αυτό να ξεκίνησα και το κάπνισμα; .. δεν ξέρω- Πάντως άλλο να υπάρχει μόνο αυτή η απόσταση –που τόσα χρόνια δεν μας πείραξε ποτέ και ιδιαίτερα- και άλλο να υπάρχει και η απόσταση των σκέψεων μας, που πάντα συγκλείνανε… ε, αυτό πάει πολύ, δεν νομίζεις…--
Είναι που Τώρα, ξέρω πως δεν θα έρθεις… δε με νοσταλγείς, ούτε θα μου τηλεφωνήσεις… Σα να ξέχασες πια και το ποια είμαι… Επιμένω όμως, επιμένω να πίνω και να σε παίρνω τηλέφωνο, να περιμένω ως τα χαράματα ξύπνια για ένα μήνυμά σου.. Επιμένω να σε θυμάμαι όταν γνωρίζω κάποιον και να βρίσκω κάτι από εσένα σε ό,τι κάνω… Είναι, ακόμα, που με έχω πιάσει -άπειρες φορές- να ζηλεύω πολύ….Όλους όσους έχουν σχέση και περνάνε ωραία… Όχι, δεν ζηλεύω μόνο τα ζευγαράκια που βλέπω τριγύρω μου , που σαλιαρίζουν παντού-από το μετρό, τις σκάλες του σούπερ-μάρκετ μέχρι το στενό σοκάκι του δρόμου τα μεσάνυχτα.. πλέον ζηλεύω ακόμα και την κολλητή μου (!) που τα χει μπλέξει με έναν που –τυχαίνει- να χει το όνομά σου… Όχι, δε ζηλεύω με την ευτυχία της, ίσα ίσα.. απλά να, κάθε φορά που την ακούω να λέει το όνομά σου, σκέφτομαι πως τελικά δεν πρέπει να με νιώθει καθόλου για να με πονάει τόσο πολύ, θυμίζοντάς σε συνέχεια… Από την άλλη, ίσως να το κάνει για την "εκπαίδευση", τα κάνει κάτι τέτοια βλέπεις… Είναι του δόγματος "το πάθημα γίνεται μάθημα" και αυτή...
--Τόσα δάκρυα πέφτουν στο χαρτί τώρα σου γράφω, μα στο λαιμό μου αυτός ο κόμπος δεν λέει να φύγει… μπάστακας πια.. ούτε το νερό δεν τον σβήνει και ας πίνω κάθε τόσο.. Μόνο εκείνο το κρασί, στο ράφι απέναντι βοηθάει… Μα, κοντεύει να τελειώσει και αυτό και ντρέπομαι να μην έχω κάτι να κεράσω…--
Τι;;… Εάν προσπάθησα λέει; Ξέρεις πόσο προσπάθησα να σε ξεπεράσω; Γύρισα σε παλιές αγκαλιές με τα χίλια ζόρια, άλλοτε σε ξένες και δανεικές, της μιας βραδιάς… Ναι πουλάκι μου, ξόρκισα τον παλιό μου εαυτό και προσποιήθηκα ότι είμαι μία άλλη…Ναι, περιπλανήθηκα σε μπαρ, πάρτυ, κουτούκια και ροκάδικα… Γνώρισα και πήγα με πολλούς. Έκατσα να ακούσω τον πόνο ενός μέχρι τα ξημερώματα, με τον άλλον κοιμήθηκα σε μία σκηνή σε ένα κατά τα άλλα άδειο νησί-κάπου στο Ιόνιο νομίζω ήταν- και με έναν άλλον, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα διαμέρισμα που έμοιαζε μικρότερο από τη σκηνή εκείνη του καλοκαιριού και πολύ, μα πολύ σκοτεινότερο. Είχε ζεστό καφέ όμως το πρωί και αυτό μου άρεσε, με ρώτησε για το εάν ήθελα και μαύρη σοκολάτα ή μπισκότα, εγώ όμως αρνήθηκα.. Τώρα θα με ρωτήσεις το γιατί, ε…ξέρεις πόσο πολύ μου αρέσουν τα γλυκά… Χμ… αρνήθηκα γιατί ντράπηκα, δεν είχα την οικειότητα που απαιτείται βλέπεις, είπα και πως δεν μου άρεσε η μαύρη σοκολάτα! Χα, για φαντάσου, κοιμήθηκα μαζί του το βράδυ και ούτε τα γούστα μου δεν έμαθε το πρωί εκείνος… Ούτε τα έμαθε ποτέ, περαστικός ήταν και αυτός, που είπε να κάνει μια στάση από τη μίζερη ζωή του… Βέβαια, έμαθε άλλα, έμαθε πως μοιάζει η μορφή μου στο σκοτάδι, τι γεύση έχει ο λαιμός μου και όχι μόνο… Τελοσπάντων , τι σου λέω και εσένα τώρα; Που έμεινα; Α ναι, ότι προσπάθησα πολύ, με άλλους περισσότερο και με άλλους λιγότερο. Και τι ειρωνεία, πάντα, ε; αυτοί που το άξιζαν, δεν το προσπάθησα καθόλου…. Ακόμα μιλάω με αρκετούς από αυτούς, ναι.. Μα τίποτα, σκόρπιες κουβέντες σαν τις στάχτες από τα τσιγάρα… Που να, λίγο να φυσήξει ένα αεράκι θα τα πάρει μακριά.. Και δυστυχώς, εμένα μου αρέσουν τα μέρη με αέρα…
Βγήκαν και στην επιφάνειά μου ξανά , πολλά απωθημένα μου, σου το πα κι αυτό; Όχι μόνο συνήθειες παλιές και αγαπημένες, απαγορευμένες όμως για τη ζωή που κάνω ή-τουλάχιστον- θα έπρεπε να κάνω τώρα, αλλά και άνθρωποι από τα παλιά..και κυρίως, οι καταστάσεις με αυτούς... σχέσεις περίεργες που νόμιζα πως κάποτε είχα ξεπεράσει… Άλλη ιστορία αυτό, μεγάληηη… κάποια άλλη φορά, ίσως να στα πω...
Είναι, τέλος, που όταν γυρνάω σπίτι, τα βράδια- μετά από ξενύχτι. και....
--Ναι, ναι ξέρω τι θα μου πεις εδώ:
- Γιατί γυρνάς μόνη σου μετά από ξενύχτι… (ερώτηση), απάντηση: λείπει.
-ΚΑΙ,τελοσπάντων, ανοίγω την πόρτα… Σιωπή… την κλείνω γρήγορα πίσω μου…καθώς περιφέρομαι στο άδειο σπίτι, αρχίζω να προσποιούμαι ότι υπάρχεις και εσύ εκεί… Αφήνω τα κλειδιά μου στο τραπεζάκι στην άκρη του διαδρόμου, την τσάντα μου και το παλτό μου στο πάτωμα και αργά-αργά, αρχίζω να βγάζω τα τακούνια μου…αργά και σιωπηλά... έπειτα, περπατάω στις μύτες-δήθεν για να μην σε ξυπνήσω- και ενώ πάω να τρυπώσω στην κρεβατοκάμαρα, —σε βρίσκω, λέει, καθισμένο στην άκρη του καναπέ, με ένα ποτήρι ουίσκι σκέτο στα χέρια σου και το ραδιόφωνο δίπλα σου να παίζει το τραγούδι της Χαρούλας…
«Δεν είναι που αργείς να `ρθεις πάλι, το ξέρω μ’ αγαπάς κι είναι αρκετό» …
Κοιτάς πάντα την πόρτα με το βλέμμα σου αυτό το σκοτεινό, γεμάτο ζήλεια και αγανάκτηση… Παρόλα αυτά, παραμένεις –πάντα- ήρεμος ! (λες να φταίει η μουσική που σε ηρεμεί τόσο; ) Αν τα μάτια σου έλειπαν από το τοπίο, ο υπόλοιπος κορμός σου θα φαινόταν ήρεμος, σαν να με περίμενες υπομονετικά….
.....Εντάξει, εάν σε άκουγα και να μιλάς, τότε θα είχα πραγματικό πρόβλημα…Πάντως, αν με ρωτάς, στοιχιματίζω πως ποτέ (!) δεν θα με ρωτούσες για το που ήμουν και τι έκανα, βλέπεις , δεν μου είχες δώσει ποτέ αφορμές για να πιστεύω κάτι τέτοιο… Είχαμε πάντα εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον, άλλωστε μπορούσες να με καταλάβεις για οτιδήποτε ένιωθα και δεν στο έλεγα απλά κοιτώντας με μέσα στα μάτια… Για εμένα πάλι, δεν είμαι καθόλου σίγουρη! Βλέπεις, άλλα μου έλεγαν τα μάτια σου και άλλα έκανες στις πράξεις σου… Μα, και όταν εκφραζόμασταν το κάναμε με ευθύτητα και ακρίβεια λόγου και προπαντός με ειλικρίνεια.. Αλλά δεν σου συνέχισα τη σκηνή, εγώ, λέει, όταν τελικά σε αντιλαμβάνομαι, πιάνω την τσάντα μου από το πάτωμα και σε πλησιάζω. Έπειτα, γονατίζω αργά-αργά εμπρός σου (σαν ένδειξη μετάνοιας και καλά) και προσπαθώ να βγάλω από αυτήν κάτι που ήθελες να αγοράσεις και δεν το έβρισκες χθες για τη δουλειά σου.. Παραλίγο να τρελαθείς λέει! Έτσι, είχα φύγει νωρίς από το σπίτι για να πάω στα μαγαζιά να το βρω... Σου βγάζω και μία σοκολάτα βέβαια, βουτηγμένη από το περίπτερο της πλατείας για να σε γλυκάνω που με περίμενες μέχρι αργά… Στο πρώτο δεν αντιδράς και συνεχίζεις να με κοιτάς με αυτά τα μάτια σου... Με το που βγάζω τη σοκολάτα όμως, δεν αντέχεις και σκας στα γέλια... "Αλητάκι" μου λες παιχνιδιάρικα και με φιλάς με ανυπομονεσία, λες και δεν άντεχες άλλο μακριά μου, λες και δεν ήθελες τόσην ώρα να μου κρατάς μούτρα...
Αχ, και να μπορούσες να τα κάνεις όλα αυτά, ε..; Ονείρατα πολλά! Ανεκπλήρωτα όμως και αυτά… Όπως και ο έρωτάς μας βρε πουλάκι μου, πάντα έτσι θα μείνει άραγε; ανεκπλήρωτος;--
Σήμερα ξύπνησα με κολλημένο αυτό το τραγούδι της Χαρούλας στο κεφάλι μου! Λες να το άκουγα στον ύπνο μου; ή να το ονειρευόμουν;...
«Δεν είναι που η καρδιά φοβάται ...τρέμει, μα έμαθε με σένα έτσι να χτυπά
Είναι το δάκρυ που δεν περιμένει, και μέχρι να φανείς αργοκυλά» ..._
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αξίζει, φίλε μου, να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει! (#) | | | |
|
ΚΟΥΡΕΛΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ
02-02-2015 @ 02:13 | «Δεν είναι που η καρδιά φοβάται ...τρέμει, μα έμαθε με σένα έτσι να χτυπά
Είναι το δάκρυ που δεν περιμένει, και μέχρι να φανείς αργοκυλά» ..._
Τι μου θύμισες τώρα ........... μελαγχόλησα ...
Καλή εβδομάδα !!! ... ::382.:: ...
. | | someone in wonderland
02-02-2015 @ 02:20 | χαχαχαχ, πολυ ωραιο το τραγουδι ε?... ΕΠΙΣΗΣ!!! ::smile.:: | | Μ.Ελμύρας
02-02-2015 @ 17:30 |
Εξαιρετική γραφή! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Μαυρομαντηλού
02-02-2015 @ 19:21 | είναι που δεν μπορώ να στα πω...
ΠΟΛΛΑ ΓΡΑΠΤΑ....
ΠΟΥΘΕΝΑ ΛΟΓΟΣ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::no.:: ::no.:: ::no.:: | | someone in wonderland
03-02-2015 @ 23:33 | Εχεις δικιο Μαυρομαντηλου, απλα πολλες φορες οι καταστασεις τα φερνουν ετσι... | | animus2
16-02-2015 @ 18:15 | The greater the love, the longer the distance! εξαιρετικο φιλη μου , οσο πας και εξελισσεσαι | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
