| |
Ο Νους μου σαλεύει, είναι ταξιδευτής.
Άλλοτε σε χώρες μακρινές, άλλοτε στον χρόνο.
Τούτη τη νύχτα περιπλανιέμαι να ακούσω ένα ποταμό.
Την γαλήνη του , την ανησυχία του, την ορμή του.
Ποιον ποταμό έχει υμνήσει τόσο η φύση; τόσο η ιστορία; μα και ο άνθρωπος.
Ενός μονάχα ταράζουν τα νερά και παρασέρνουν την ζωή στην αιωνιότητα.
Στην χώρα του Ήλιου ,την πατρίδα του Ρα
Το φίδι της Αιγύπτου έρπει σιωπηλά, σχεδόν γαλήνια.
Και εγώ πάνω στην πλάτη της σφίγγας ταξιδεύω στον ολόχρυσο ωκεανό της ερήμου,
έχοντας αφεθεί στο φως του Ώρος που δίνει την λάμψη του σαν λίχνο προστάτη,
μα και προδότη στην λεία του Άνουβη.
Η σκόνη της ερήμου μόλις συνόδευσε τον άνεμο στον πιο αρχέγονο χορό.
Και πάνω στον ενθουσιασμό μου εμφανίζεται ο μέγας θηρευτής του Νείλου, ο θεός Σομπέκ.
Η λάμψη , το δέος, ή μάλλον ο ίδιος ο κυρίαρχος Νείλος.
Η ιερότητα αυτή, απαιτεί πέρα από τον σεβασμό, την διατήρηση της αρμονίας που επιβάλει η Ίσιδα.
Δεν έχεις παρά να απαλλαγείς από τον φθόνο του Σεθ και να περάσεις στο μεγαλείο του Όσιρι.
Σαν Φαραώ να νιώσεις για μια στιγμή την ευδαιμονία του Νείλου, χωρίς να ξεχνάς ούτε στιγμή
ότι το θανατηφόρο χτύπημα είναι πάντα ξαφνικό στο τίμημα της αφθονίας.
Μα και σαν ταπεινός Νομάς να διασχίσεις το μαρτύριο της ερήμου, δίνοντας μάχη με το βάσανο της δίψας.
Όπου στο τέλος πάντα φτάνει και γεύεται το μεγαλείο της Όασης.
Την Λύτρωση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
