| |
Στην αδράνεια του κόσμου
έχασα εσένα φως μου
Σαν τυφλός μασκαρεμένος
από σκοτάδια θηλασμένος
Σε γυρεύω μες τις στάχτες
σύμβολο σ’αρχαίους χάρτες
Που οι πλάκες έχουν θάψει
το όνομα σου μες τη λάσπη
Τα φτερά σου λαβωμένα
με πλέγμα αγκάθινο δεμένα
Όμηρος στα καθώς πρέπει
νάρκισσος χωρίς καθρέφτη
Η ψυχή μου προχωράει και εγώ ακολουθώ
εγώ κρατάω τα ταξίδια και αυτή προορισμό
Τι κι αν έχω μείνει μόνος τι κι αν έμεινα λειψός
σε ένα ανύμφευτο κορμί γεννάτε ένας μικρός θεός
Κι αν οι πόλοι ενωθούν σε μια τρυφερή στιγμή
είναι έρωτας καρδιά μου κι όχι αγάπη αληθινή
Μες το πλήθος κουρασμένος
με κοιτούν σα’να μαι ξένος
Στων ωρών μας το καντήλι
καίει σ’όλους η ίδια υλη
Μόνο το μυαλό διαφέρει
στου σχεδίου το πανέρι
Βάλε ξέχωρα τα αστέρια
μην σου μείνουνε στα χέρια
Η ιστορία θα μας σώσει
στου μυστηρίου μας τη γνώση
Θα λεν οι καιροί ήσαν λίγοι
που το παρόν σου θα’χει φύγει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
