Κάθε φορά που συναντώ τα ποιήματα
σα μια ντροπή να με κυκλώνει
Που ξέρω με μεγάλη βεβαιότητα
ότι τα νάζια μου απέτυχαν
Μεγαλώνω
κι οι έρωτές μου θαμπώνουν
Κι ούτε τις μέρες πια μπορώ ν’ ακολουθήσω
ούτε τις σκέψεις μου
χωρίς να λαχανιάσω
Μόνο το τραπέζι μου ευτυχεί
γιατί όσα κουσούρια μου κι αν του φορτώσω
σωριάζομαι πάντα δίπλα του
