| |
| | Το Ταξίδι |  | | |
Σαρανταπέντε μοίρες ,ξεστράτισα.
Ο καιρός άλλαξε ,εξήντα κι έκλεισα ώρα.
Γύρισα το τιμόνι ,εβδομήντα και η διαταγή εξετελέσθη.
Πηγαίνουν και τα σύννεφα με τον καιρό,
τρέχουν ,γκριζάρουν ,φέρνουν βροχή αιώνια
και ποιητές καινούργιους,
χειρότερους απ’ τους παλιούς – τί κρίμα! –
Και ξαφνικά ,η σιωπή.
Αλλαγή πορείας ,πάλι στα ίδια πέφτω.
Πάλι απλώθηκε η θάλασσα στα μάτια σου και με βυθίζει.
Την στράγγισα και βγήκα
ώσπου να αποκλείσω ενενήντα μοίρες
απ’ την αντίθετη κατεύθυνση
- τί ειρωνεία ,είμαι πιο πίσω απ’ ότι ήμουν -.
Νέα πορεία ,προς το ηλιοβασίλεμα.
Ο πρώτος εγώ ,ο δεύτερος και μέχρι τον τελευταίο
σηκώσαμε το βλέμμα στη λάμψη της έκλειψης
και μόνον εσύ κοιτούσες μπροστά,
ως την πλώρη του ορίζοντα.
Δεν το κατάλαβα ,ούτε κι ο δεύτερος ,ούτε ο τελευταίος
ότι έφυγες.
Συνέχισα την πορεία ίσια,
ανάμεσα απ’ τις αχανείς πολιτείες και τα σάπια λόγια
αυτών που – νομίζουν ότι – ζουν σ’ αυτές.
Ο δρόμος απλωμένος με φύκια κι άμμο χανόταν στα μάτια μου,
με κοίμισε.
Ξεστράτισα τριακόσιες εξήντα μοίρες
κι έχασα τον δρόμο τελείως.
Άφησα το τιμόνι γι’ άλλους
που – υποστήριζαν ότι – ήξεραν το δρόμο,
απ’ τον δεύτερο ως τον τελευταίο.
Κατέβηκα απ’ την βάρκα και βγήκα σε μια πολιτεία.
Τότε ,παρατηρώντας την καλύτερα,
συνειδητοποίησα ότι δεν διέκρινες πλώρη ,πρύμνη ,μέση.
Το τέλος δεν υπήρχε πουθενά ,μήτε η αρχή.
Πλέον ήταν αδύνατον να ξεστρατίσω.
Ήμουν τελείως χαμένος.
Και η βάρκα φεύγει – έφυγε.
Ξεκίνησα να φτιάξω νέα,
μα οι άνθρωποι γύρω μου,
οι ‘’πολιτισμένοι’’ – καθώς αυτοαποκαλούνταν – με απέτρεψαν
γιατί είπαν πως έπρεπε να συμπολιτευτώ μαζί τους
στην αχανή τους πολιτεία.
Και μου γέλαγαν και μου ‘λεγαν λόγια ,
με γέμιζαν ιδέες ,μου έταζαν
και όταν πια τελείωσαν
και τους απάντησα ότι δεν τα θέλω όλα αυτά
και ότι απλά θέλω να φτιάξω τη βάρκα μου και τ’ όνειρο μου
με ονόμασαν ‘’τρελό’’.
Πλέον δεν μπορώ να ξεστρατίσω ,είμαι τελείως χαμένος.
Πλέον δεν μπορώ να φτιάξω βάρκα ,είμαι τελείως γυμνός.
Πλέον δεν βλέπω θάλασσα ,βλέπω μόνο κύματα.
Πλέον είμαι δεμένος απ’ τους ‘’πολιτισμένους’’.
Τουλάχιστον βλέπω το ηλιοβασίλεμα και είμαι αυτός που ήμουν
- όταν δεν βλέπουν -.
Τώρα που το σκέφτομαι…εσύ πότε έφυγες;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | kostaskoutroulis11@gmail.com | | | |
|
Angelic
11-02-2015 @ 11:10 | Εγώ ταξίδεψα.............
Καλημέρα, πολύ όμορφη δημιουργία!! | | kostaskoutroulis
11-02-2015 @ 13:02 | Ευχαριστω Angelic!! Όσο πιο μακρια κάθε φορά!! | | pennastregata
11-02-2015 @ 13:35 | Βαθύ, διεγερτικό του πνεύματος και της αισθητικής μου, με όμορφη γραφή. Καλό μεσημέρι. | | barboutsala
11-02-2015 @ 20:57 | δεν εννοούσε αυτό ο καβάφης πάντως, να το ξέρεις | | kostaskoutroulis
12-02-2015 @ 11:04 | Γεια σου barboutsala!Τι σημασια εχει τι εννοουσε ο Καβαφης?Δεν εχω καμια σχεση μαζι του,ουτε μπορουμε να συγκριθουμε.Ο Καβαφης ειναι αυτος που ειναι κι εγω αυτος που ειμαι,γιατι το αναφερεις? | | rania.foka@yahoo.co.uk
02-02-2016 @ 09:05 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
02-02-2016 @ 21:55 | Πλεον ειμαι δεμενος απο του πολιτισμενους...
Ολο μια μεγαλη αληθεια, εξοχο καλο βραδυ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
