Ο κήπος είχε ξεχαστεί
και ζούσε μόνο στη βροχή
και στο σκοτάδι
στιγμές φωτούσε η αστραπή
σκιάχτρα τα δέντρα δω και κει
και πάλι βράδυ.
Νιφάδες έφερνε ο χιονιάς
κι έστρωνε πέπλα λησμονιάς
απ' άκρη σ' άκρη
κρύσταλλα κρέμαγεν ο νους
κόσμους χαμένους μακρινούς
που γίναν δάκρυ.
Πέρασε κάποτε θεός
κι όπου σκαρφάλωνε κισσός
βρήκε σαράκι
σαν το χελδόνι στο φτερό
στάλες γυρεύοντας νερό
ήπιε φαρμάκι.
Λένε πως έρχονται βραδιές
που πέφτει ο σπόρος στις αυλές
και σκάει σαν σφαίρα
φύλλα τινάζει και κλαριά
κι αυτούς που κρύβονται βαθιά
τους βρίσκ' η μέρα.
Ορίζει Εκείνος τη στιγμή
ζευγάρι τόξο και χορδή
αρχή και τέλος
σέρνει της χήνας το φτερό
μαύρο πανί τον ουρανό
σκίζει το βέλος.
Απ' τη βαθιά χαραγματιά
ξεσπάει ολούθε μια φωτιά
κόκκινο δίχτυ
στάχτη να σπέρνει και καπνιά
σε χρόνια ακίνητα θαμπά
σαν μεσονύχτι.
Και κάποια διάφανη ψυχή
ακούει θαρρείς την προσευχή
και ρίχνει χρώμα
με πορφυρό και βιολετί
γιατρεύει εκείνη την πληγή
το στέρφο χώμα.
Στήνουν τα λούλουδα γιορτή
ο ήλιος δίνει το φιλί
κι η γη το χάδι
στον κήπο που είχε ξεχαστεί
και ζούσε μόνο στη βροχή
και στο σκοτάδι.
