| |
Ξύπνησες πάνω στης όχθης τ' άγριο κύμα
σκέπασμα σου μονάχα τ' αστέρια
και τα γυμνά σου πόδια λουσμένα
από της θάλασσας τα δάκρυα.
Ένας μικρός δρόμος που άνοιξες στην ψυχή
ξύπνησε χιλιάδες μαχαίρια
το πρόσωπό σου γεννά αμέτρητες πληγές
και τα μάτια σου ποτάμια βαθιά
με ξεσκίζουν και έπειτα με πνίγουν αργά.
Στάθηκες με τα χέρια σου απλωμένα
στην άμμο
και με θυμήθηκες
που φοβόμουν τούτο το ταξίδι
γέλασες , μα δεν είπες τίποτα
ξέρεις πως τα λόγια είναι περιττά
μπροστά στο κύμα.
Κοιτάς διστακτικά τριγύρω
ένας ποταμός διεκδικεί άπληστα
τη θάλασσα
κι αυτή καίγεται από πόθο
να τον συναντήσει
κι ας σκίζεται στη διαδρομή.
Κι εσύ πόνεσες ψάχνοντάς με
στο δικό μου ζοφερό κόσμο
πόθησες το χέρι να μου κρατήσεις
κι εγώ την πόρτα σου κλεισα
δεν είχα πια καρδιά
όμως εσύ δεν έφυγες
στάθηκες σε μια γωνιά
περίμενες
έναν μου ψίθυρο που να περικλύει
αυτά που ήθελες
ν' ακούσεις
κι όταν με ένιωσες να κλαίω
την πόρτα έσπασες
και με τύλιξες
στα κύματά σου.
Το δάκρυ σου βάλσαμο για
το βασανισμένο κύμα
που στα βράχια θυσιάζεται
γιατί είναι κύτταρο της θάλασσας
κι όλα τα κύτταρα της θάλασσας
ζητούν απεγνωσμένα
τον ποταμό των χαμένων ψυχών
κι εσύ το ξέρεις πρώτα απ' όλους
είμαι εκεί
κι ας μη με είδες ποτέ
είσαι εδώ
κι ας ζούσα τόσα χρόνια
χωρίς να σε γνωρίζω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
