Νύχτες πλανεύτρες πέπλα υφαίνουν
Παύουν τ’ όνειρα αληθινά να βγαίνουν
Όσα ακούστηκαν τώρα σωπαίνουν
Μέσα στο νου τα πάντα πεθαίνουν
Ζήσαν για λίγο το χθες και το αύριο
Μονάχα το σήμερα φαντάζει άδειο
Τραγούδια που ακούγονται σαν από ράδιο
Σβησμένες φράσεις μες σε τετράδιο
Το φως της ημέρας να λάμψει δε φτάνει
Ξεχασμένο χατήρι η μοίρα δεν κάνει
Χαρά καμιά δεν μπορεί τον καημό να γλυκάνει
Ας πέσει η αυλαία στου μυαλού κάθε πλάνη
Μα και έτσι ακόμα αυτό πεισμώνει
Καθώς η φιγούρα σου μοναχά το στοιχειώνει
Για τίποτα μοιάζει να μη μετανιώνει
Κανένα αγκάθι δεν το ματώνει
Το κάθε του όνειρο ράβει ξηλώνει
Τις λύπες μ’ ελπίδες ολοένα μπαλώνει
Μέσα του σκέψεις δικές σου στριμώγνει
Το κάθε δάκρυ από σένα στεγνώνει
Το φως της ημέρας να λάμψει δε φτάνει
Ξεχασμένο χατήρι η μοίρα δεν κάνει
Χαρά καμιά δεν μπορεί τον καημό να γλυκάνει
Ας πέσει η αυλαία στου μυαλού κάθε πλάνη