| |
Δεν αλλαζε με τιποτε το συρματόπλεγμα
κι ουτε καγκελοπορτα αλουμινενια εβαζε
κι εκεινες τις αυτόματες με τα μπρατσα
που του προσφεραν , την αρνηθηκε...
Τ' αγαπουσε μια και το γνωριζε από μικρος
που το βομβαρδιζε , σαν χτες , με μυτους
και γεματους κουντουπιεδες...
Εσπρωχνε και σπρωχνοταν πανω του
σ' ομηρικους καυγάδες που εξανεμιζονταν
μολις αλλαζε το παιχνιδι...
Του θυμιζε την φτωχεια του , την θεση του
σαν ντρεποταν να το κλεισει μπροστα στους αλλους
...στις άλλες...κι αργοτερα με χαμογελο
υποδεχοταν το κρυφοκοίταγμα σαν το προσπερναγαν
κι οσους τολμουσαν να εισελθουν με την ερωτηση στα ματια
- Γιατι ακομα το κρατα;
Πως να εξηγησει την χαρα της ελατοτητας
που περενεβει και μεχρι σημερα ακολουθει
το κάθε σημαδι παραμόρφωσης αποτυπωμενο
μα περισσοτερο την επιλογή του να εξηγησει
πως ένα στρατοπεδο από τέλειους στοιχους
συρματινων διαδρομων μετατρεπεται
στην ιδια την χαρα της ομορφιας του εσωκλειω
που δραπετευει ελευθερα σαν σερνεται
κι εισερχεται ακούγοντας το συρμα ...
μα που τολμα κι εξερχεται χωρις να ρωτησει κανενα
για ν' απαλυνει την ανημποριά των νεκρων
για ν' απαλυνει την πεινα του θανατου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
