Δεν διαισθάνθηκες ποτέ γιατί, ο νους, τόσο πολύ σε θέλει, είναι εντολές απ' τη ψυχή, τα ερωτικά σου βέλη
[align=left][B][I]
*~* Γράψε και πυροβόλησε *~*
Μπερδεύεις στους ανέμους τις όμορφες στιγμές
τα κάνεις όλα σκόνη συντρίμμια μ' ενοχές
σβήνεις απ' τον ορίζοντα όνειρα αστραφτερά
που γυάλιζαν διαμάντια και γίνανε καρφιά.
Δεν διαισθάνθηκες ποτέ γιατί
ο νους, τόσο πολύ σε θέλει
είναι εντολές απ' τη ψυχή
τα ερωτικά σου βέλη...
Δεν ένιωσες ποτέ, στο κάψιμο του ήλιου
αυτή τη ταραχή...
Το πόσο ποθούν τα σύννεφα
καημός για να τα φέρει
να σμίξουν με τη Γη
στα σπλάχνα της να μπούνε
υδάτινη βροχή...
Το χώμα να ποτίσουν
να γίνουν λάσπη
να γίνουν το "ένα"
να γίνουν ευχή.
Να γίνουν ανθός
να γίνουν φλόγα
κι ας γίνουν ατμός
να φθάσουν στ' αστέρια
σαν κεραυνός...
Αυτά τα χέρια που ζητάνε το φως
και γράφουν για σένα πυρετωδώς.
Πάρε λιπών το αίμα μου και κάνε τω μελάνι
γράψε και πυροβόλησε
σε στόχο αληθινό
βάλε στη πένα βόλια για να με χαιρετίσεις
κάλεσε την ομάδα να στίσεις το χορό
να ευφρανθούν κι οι πικροδάφνες
που το 'χουνε καημό...
Όρθιος πάντα θα κοιτώ πως παίζει η ζωή
γράψε λιπών για τις στιγμές
δυό κόκκοι που ζήσανε μαζί
κι αν τραύματα τις θεωρείς
θε να μαυρίσει η μέρα
στου ήλιου την κραυγή.
Σ' ένα σεργιάνι τα πουλιά
γλυκά να κελαηδήσουν
μες στα κλαδιά του δάσους
έρωτας θ' ακουστεί.
Κλωνάρια και μπουμπούκια
γαρίφαλα ν' ανθίζουν
να δώσει πάλι ο ήλιος
δροσόλουστη Αυγή !
* * Nikos D. Stoforos * *
