| |
Γυρνά η νύχτα μες στην μέρα σαν γυναίκα
Σαν ένα σώμα που του κλέψανε το φως
Σαν ένα όνειρο που γένησ' άλλα δέκα
Και στο κουβάρι πως να βρεις την άκρη, πως
Μεθά ο έρωτας στα άσπρα σου σεντόνια
Αιμορραγεί ξανά η ίδια η πληγή
Πέφτουν οι στάλες τις βροχής πάνω στα χρόνια
Μα αυτή η δίψα είναι πάντα δυνατή
Ανοίγω πάλι τα πανιά και ξεκλειδώνω
Κι απ' την σκουριά της εποχής πίνω κι εγώ
Κάθε μεσάνυχτα εμένα ανταμώνω
Κι όλο το βράδυ εφιάλτες κυνηγώ
Νιώθω παράξενα σαν μένω μόνος κι έρημος
Κι οι νοσταλγίες μου ματώνουν το κορμί
Από τις μνήμες μου γεμίζει η πανσέληνος
Κι απ' την αγάπη που μου έδωσες εσύ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
