| |
Κλέβω λίγο χώρο απ' το πουθενά σου και ειπεισέρχομαι στο απώτατο νόημα.
καταλαβαίνεις τι λέω καταλαβαίνω τι λες
καταλαβαίνουμε τι γύρω μας σκηνοθετείται και κινούνται
τα άστρα μαγευτικά και πάντα για χατίρι μας.
εσύ που είσαι γινωμένη από φιλοδοξία
κι εγώ που δρέπω χίμαιρες και αγαπώ μέχρις εσχάτων μια πατρίδα.
ο ουρανός φωτιά που γέμισε του πόθου τις υδρίες.
νόμιμα όλα- το νυν
το συν και το αόρατο
όπως εσύ τα είδες μες την θάλασσα
να διαθλώνται
της σκέψης σου.
η τραγωδία που ζούμε, η απόγνωση
όταν τελειώνει η μέρα και οι ελπίδες στερεύουνε
καίριο πλήγμα στην φτωχή σου καρδιά.
ακούω τις προτροπές σου, σε μυθοποιούν οι άνεμοι
πάντα το διαφορετικό μύθο γεννάει
η κάθε λέξη σου γίνεται όρθρου προσευχή
και ξέρω τόσο τι φελάει.
με την γραφίδα μου σ' αγγίζω- σαν μια σμίλη ζωντανή
που δίνει νέα πνοή στο άγαλμα
τονίζοντας στα μέλη του το φως σου.
θηλυκέ τυφώνα που για να νικάς γεννήθηκες-
σάρωσε τις αγρύπνιες μου κι έλα σε μένα
από την επιφάνεια του καημού που έγινε
κάτω απ' τα πόδια μου το χώμα
μιας θλίψης που πατά με και ας την πατώ.
δυσκόλεψαν οι άτιμοι καιροί και πια δεν έχει έλεος
για ένα ρήμα αγωνίζομαι γαλάζιο
για ένα ευκτικό φωνήεν ωδικό
για μια ανένταχτη σε κάτι ουτοπία.
κι αφήνω να με λούζει η νύχτα με αινίγματα
το ρετσίνι της φαντασίας με καίει
και έτσι όπως τσιρίζω
κραυγή θανάτου που δεν σώνεται
φεύγει από τα στήθια μου και ξαφνικά
ο κόσμος σαν από μια ιδέα φωτισμένος λάμπει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
