| |
Είχες καρφώσει τη ματιά πίσω απ’ τη γρίλια
για ν’ αντικρίσεις γητευτές των αισθημάτων,
δεν το ποντάριζες το κόκκινο στην μπίλια
κι είχες το μαύρο, σ’ ένα πάνθεον χρωμάτων
Είχες για θέσφατο, τη νύχτα σου μονάχα,
βαρυποινίτισσα καημών και οραμάτων,
έλεγες: « ένα σου φιλί καρδιά μου να ‘χα
θα με είχε βγάλει στην πηγή των αθανάτων»
Κι ας είχες στήσει τα καλύβια σου με πλίνθους,
ας ανεμίζανε στα πρίμα οι καιροί σου
πως να χαράξεις τους καινούργιους Λαβυρίνθους
που θανατώθηκαν ξανά οι Μινώταυροί σου.
Έπλεκες δράματα με δυό όνειρα βελόνες
κι είπες: « με φόρα τις περνώ τις Συμπληγάδες»,
πατριδοκάπηλοι σε φύτευαν αιώνες
σε περιβόλι, που ποτίζανε Μαινάδες
Μα τ’ Αυγουστιάτικα φεγγάρια τα ‘χες χάσει
πριν ξανεμίσει ο Μαϊστρος τα πανιά σου,
κι ενώ έχεις πει το σ’ αγαπώ, σ’ έχω διχάσει,
ποιον να διαλέξεις εραστή, και ποιον φονιά σου.
Είχες ανθόκηπους κλαδέψει, κι είχες φύγει,
κι ας είχαν πει πως είναι ο πόνος σου περίσσος,
όσοι αγαπήσαν το κορμί σου είναι λίγοι,
οι πιο πολλοί που σε ποθούν, νοιώθουνε μίσος!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
