Νικηφόρος Ουρανός 38
22-03-2015 @ 07:20 | κι αν κάποτε, μισόν αιώνα πιο μπροστά
βάζαμε στόχους για τα πρώτα όνειρά μας
ο κάθε στόχος πόσο άραγε μετρά
απ’ τη στιγμή όπου μας λείπει η υγειά μας
Αληθινό, βαθιά φιλοσοφημένο και πανανθρώπινο!
Εντυπωσιακό στο σύνολό του,
το πόνημά σου, Δημήτρη!
Καλή σου μέρα, και καλή Κυριακή!
| |
ΒΥΡΩΝ
22-03-2015 @ 08:08 | Ξεθωριασμένες σ’ ενα λεύκωμα ζωής
χαλκομανίες που ο χρόνος θα τις σβήσει
γιατί και πάλι καθαρό θα το χρειαστεί
για την επόμενη γενιά να συνεχίσει
::theos.:: ::rock.:: ::theos.:: | |
heardline
22-03-2015 @ 10:08 | Όμορφο ποίημα!!! | |
Sofitsa
22-03-2015 @ 11:31 | Χαλκομανίες σ’ ένα λεύκωμα ζωής
που λίγο-λίγο ξεθωριάζουν με τον χρόνο
απομεινάρια μίας άλλης εποχής
κάποιες σκιές που περιφέρονται στο δρόμο
Θλιβερά ωραίο... | |
CHЯISTOS P
22-03-2015 @ 12:46 | Μη μπαίνει η κατάθλιψη, με σκέψεις για θανάτους
και την ζωή δοξάσαμε με δόξα και τιμή,
μόνοι μας μη ριχνόμαστε στων πηγαδιών τους πάτους…
Γι αυτό με χιούμορ σου απαντώ, μαζί μ’ ένα φιλί :
Χαλκομανία έκανες, Πρόεδρε, κάθε ελπίδα
ανηλεώς με χτύπησες, μιλώντας για ΚΑΠΗ
στης στεναχώριας της ζωής, μην μπαίνεις την σελίδα,
και μην ξεχνάς, σαν Christos P, σέρνω κι εγώ το Πι !
::kiss.:: | |
oneiropola
22-03-2015 @ 13:12 | χαλκομανία στο βιβλίο της ζωής
που με τον χρόνο ξεθωριάζει λίγο-λίγο
είμαι κι εγώ μα θέλω την επιλογή
για να διαλέξω την στιγμή όπου θα φύγω
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
πανσελινος
22-03-2015 @ 13:30 | αλλά ως τότε τριγυρίζω εις την γη
και με του άνεμου το φύσημα πηγαίνω
και βάζω στόχους μοναχά κάθε πρωί
σα ναν’ η μέρα η στερνή όπου διαβαίνω ::theos.::
Όλοι μας περαστικοί είμαστε απ' αυτή τη ζωή, την τόσο μικρή... | |
pennastregata
22-03-2015 @ 14:36 | Όμορφος λόγος... | |
Απεριόριστος
22-03-2015 @ 18:40 | Καλησπέρα!
Βιώματα που έγιναν
όμορφοι στίχοι!!! | |
pennastregata
22-03-2015 @ 22:05 | Ανάμεσα στην αρχή και το τέλος... η ζωή. | |
 |
