| |
Σε γυρεύω όταν βρέχει
και ο καημός ποτάμι τρέχει
στου μυαλού μου τα κανάλια
τ'αδιέξοδα
Στέκομαι στη στάση μόνος
με χαιδεύει τώρα ο πόνος
και στα μάτια μου βουρκώνουν
της ψυχής τα έξοδα
Θυμάμαι πούλεγες
για μένα πως θα ζήσεις
όσες ψιχάλες
τόσες και οι αναμνήσεις
Σιγά μιλάω στη βροχή
της λέω αν φύγεις δεν θα ζήσω
ακούγεται σαν προσευχή
που δεν σε ξαναφέρνει πίσω
Μα περιμένω να σε δω
να σου μιλήσω
ότι σε γνώρισα εδώ
να σου θυμήσω
Ομως φοβάμαι αν σε δω
απέναντί μου
πως θα την πνίξει η βροχή
τη λογική μου
Κρύφτηκε η νύχτα στο πρωί
πάει, σταμάτησε η βροχή
μα στων ματιών την άκρη
βροχή πέφτει το δάκρυ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
