| |
Ξέσπασαν, λοιπόν, όλο το μίσος τους σ'επευφημίες:
Θα΄ρθει η ώρα να λιώσει κι αυτός την ψυχή του
χτυπώντας την ρυθμικά με τις ίδιες τις παλάμες του.
Μα τώρα χάσκει αγέρωχος ως να μην γνωρίζει τίποτε,
θυμίζοντάς μου τον ανδριάντα της πλατείας.
Έστεκε λιγάκι πιο ψηλά γιατί σώπασε στ' απανωτά χτυπήματα
απ'την βάρβαρη όρεξη του πλάστη να δοξαστεί δοξάζοντας
κι αντί τα λόγια, έσπασε ο χρόνος την μορφή του.
"Ανδριάς, τιμής ένεκεν.." Σμιλευμένη υποταγή.
Μονάχα η σκόνη τον αγκαλιάζει, τόσο αγνά που του 'μοιασε.
Τι θα' ταν ο κόσμος δίχως τις εμμονές μου!
Μια γριά πόρνη σε μέρες εκπτώσεων.
Εγώ ονειρεύτηκα μια μαγική θάλασσα κι ένα καράβι
την έσκισε στα δυο, ανήθικα σαν ηθική
κι έγινε ξάφνου μπλε η θάλασσα.
Λατρεύω την ακατέργαστη άρνηση γιατί θυμίζει
εκείνη την μαγεία της γαλήνιας αυταπάρνησης.
Και πώς να εξηγούσα στους αιμοδιψείς χειροκροτητές
την ηδονή της ειλικρινούς έκφρασης;
"Καλώς ορίσατε, φίλοι, στην γη της λυτρωτικής μου ασχήμιας".
Αντίο φίλοι! Τι θα'ταν ο κόσμος δίχως τις εμμονές μου!
Ένα δειλό όνειρο στον αιώνιο ύπνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
