| |
Με τα κατάρτια της ψυχής μου ξεσκισμένα,
να ψάχνω να βρω κάποιον προορισμό,
με τον εξάντα που 'χα κλέψει απο σένα,
σε κάποιο ανήλιαγο του πάθους, χρονικό.
Τα κύματα χτυπούν με την καρδιά μου,
του κόσμου μου το ξύλινο σκαρί,
φτιαγμένο απο κέδρο πριν αιώνες,
πριν η μούσα που με θέλει σκοτωθεί.
Πως να ξεπλύνω τις πληγές που κουβαλώ,
και πως να κλείσουν κάτω απο τον ουρανό,
ο χρόνος σκόνταψε κάπου μακριά σου,
και μοιάζει σαν ακίνητος νεκρός.
Ποιος είπε πως ο έρωτας πονάει,
σα παραμύθι σε μικρό παιδί,
είναι πόλεμος που αν τυχόν τον χάσεις,
να εύχεσαι να μην το αντιληφθείς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
