| |
Ένα μεταξένιο δάκρυ
πιο βαρύ από σίδερο
είναι οι στιγμές
δίχως εσένα
ασήκωτες
χωρίς την παρηγοριά
μέσα στην αχαλίνωτη
μοναξιά.
Μες τις σιωπές μου
ήσουν εκείνος
ο ποιητής
που με το λόγο κεντούσε
τις λέξεις που βρίσκονταν
θαμμένες στο μυαλό
με εκείνα τα χέρια
που η λησμονιά δεν τόλμησε
ν' αγγίξει την αφή τους
χάραζες αργά
την ύπαρξή σου
στη σάρκα μου.
Και κάθε που γονάτιζα
στη γη
και σταύρωνα τα χέρια
απελπισμένα
εσύ ήσουν η μοναδική μου
προσευχή για να σωθώ
γιατί εσύ πρώτος
φίλησες με ευλάβεια
το ξημέρωμα τα φτερά μου
και τα πότισες με την ψυχή σου
να πετάξουν.
Εσύ είσαι το κρασί που πίνω
μπαίνεις αργά
μέσα στο αίμα
κυλάς μέσα μου πάντα
μέσα στους αιώνες
γεννήθηκα για εσένα
γιατί ο παράδεισος είσαι
εσύ και η θάλασσα
γιατί χίλιοι γύπες
επιθυμούν το θάνατό μου
και θα τους έδινα τη χαρά
αρκεί να ήξερα πως θα
ξόδευα τη στερνή μου
ανάσα στην αγκαλιά σου
αρκεί να ήξερα πως η ψυχή μου
θα περνούσε πρώτα
μέσα από το κορμί σου
και θα έκανε έρωτα στη δική σου
ψυχή
προτού πάει στο Θεό
αρκεί να ήξερα πως ένα σου
δάκρυ θ' αγγίξει το κορμί μου
ένα δάκρυ μόνο για μένα
ένα δάκρυ για το οποίο
αξίζει χίλιες φορές
να γεννηθώ για να πεθάνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
