| |
Εγώ μαζί τους στις εξαίρετες τις αποφάσεις τους
η αδιαφορία με εκνεύριζε αφάνταστα ..
τί ψέματα να πω;
λες κι ήμουν η ουρά τους να τους πάρω
απ'το κορμάκι τους
ενώ ήμουν δυο πλανήτες μακριά
μα το Θεό!
Το γραφικό και τον τρελό της τακτικής τους της ζωής
πάντα μες τους αιώνες τον διώχναν διακριτικά
τούτον εδώ απροκάλυπτα κι αν είναι επιεικής
τον έθαβαν καβάτζα τους μηχανικά...
Εγώ μαζί τους στις εικόνες τους το ανθρωποειδές
και το κριτήριο που τους έλειπε τους το 'χα εξασφαλίσει
με το κερί και με το λάδι το χαλκό τις εκδορές
μ'αυτοί προβάραν σκελετούς στην άγρια Δύση...
Επειτα με ρινίσματα σιδήρου τους σε αφθονία
κείνο το θαύμα με τα ψάρια στο καλάθι από την ιστορία
πίστευα ακράδαντα-πως γίνεται να περπατήσει ...
η ψυχή μου στον αφρό με πανοπλία...
τα λιωνα κι έμπαινα μες τη μαρμίτα τους με βουλιμία
Γιατί απροσπέλαστη η ουσία διευκόλυνε την ηρεμία τους
να 'μαι καλά δεν ήτανε δουλειά δική τους
ούτε σαν Χριστιανοί την Παναγία τους
ούτε σαν Μουσουλμάνοι Μέκκα η γη τους
Κι εγώ βαρέθηκα μία στιγμή να εξηγώ
πως είναι ευθύνη μου να περιθάλπω τους ζητι'ανους
γιατί είμαι άνθρωπος κι έχω ένα θάνατο να δω
μα πρώτιστα να εκτιμήσω στο νερό τους κορμοράνους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
